متن عربی

 (150) (و من خطبة له ( عليه السلام  ) (يومئ ء فيها إلى الملاحم)

1. وَ أَخَذُوا يَمِيناً وَ شِمَالًا طَعْناً فِي مَسَالِكِ الْغَيِّ
2. وَ تَرْكاً لِمَذَاهِبِ الرُّشْدِ
3. فَلَا تَسْتَعْجِلُوا مَا هُوَ كَائِنٌ مُرْصَدٌ
4. وَ لَا تَسْتَبْطِئُوا مَا يَجِي ءُ بِهِ الْغَدُ
5. فَكَمْ مِنْ مُسْتَعْجِلٍ بِمَا إِنْ أَدْرَكَهُ وَدَّ أَنَّهُ لَمْ يُدْرِكْهُ
6. وَ مَا أَقْرَبَ الْيَوْمَ مِنْ تَبَاشِيرِ غَدٍ
7. يَا قَوْمِ هَذَا إِبَّانُ وُرُودِ كُلِّ مَوْعُودٍ
8. وَ دُنُوٍّ مِنْ طَلْعَةِ مَا لَا تَعْرِفُونَ
9. أَلَا وَ إِنَّ مَنْ أَدْرَكَهَا مِنَّا يَسْرِي فِيهَا بِسِرَاجٍ مُنِيرٍ
10. وَ يَحْذُو فِيهَا عَلَى مِثَالِ الصَّالِحِينَ
11. لِيَحُلَّ فِيهَا رِبْقاً
12. وَ يُعْتِقَ فِيهَا رِقّاً وَ يَصْدَعَ شَعْباً وَ يَشْعَبَ صَدْعاً
13. فِي سُتْرَةٍ عَنِ النَّاسِ
14. لَا يُبْصِرُ الْقَائِفُ أَثَرَهُ وَ لَوْ تَابَعَ نَظَرَهُ
15. ثُمَّ لَيُشْحَذَنَّ فِيهَا قَوْمٌ شَحْذَ الْقَيْنِ النَّصْلَ
16. تُجْلَى بِالتَّنْزِيلِ أَبْصَارُهُمْ
17. وَ يُرْمَى بِالتَّفْسِيرِ فِي مَسَامِعِهِمْ
18. وَ يُغْبَقُونَ كَأْسَ الْحِكْمَةِ بَعْدَ الصَّبُوحِ
19. (منها)
20. وَ طَالَ الْأَمَدُ بِهِمْ لِيَسْتَكْمِلُوا الْخِزْيَ
21. وَ يَسْتَوْجِبُوا الْغِيَرَ
22. حَتَّى إِذَا اخْلَوْلَقَ الْأَجَلُ
23. وَ اسْتَرَاحَ قَوْمٌ إِلَى الْفِتَنِ
24. وَ اشْتَالُوا عَنْ لِقَاحِ حَرْبِهِمْ
25. لَمْ يَمُنُّوا عَلَى اللَّهِ بِالصَّبْرِ
26. وَ لَمْ يَسْتَعْظِمُوا بَذْلَ أَنْفُسِهِمْ فِي الْحَقِّ
27. حَتَّى إِذَا وَافَقَ وَارِدُ الْقَضَاءِ انْقِطَاعَ مُدَّةِ الْبَلَاءِ
28. حَمَلُوا بَصَائِرَهُمْ عَلَى أَسْيَافِهِمْ
29. وَ دَانُوا لِرَبِّهِمْ بِأَمْرِ وَاعِظِهِمْ
30. حَتَّى إِذَا قَبَضَ اللَّهُ رَسُولَهُ ( صلى الله عليه وآله  )رَجَعَ قَوْمٌ عَلَى الْأَعْقَابِ
31. وَ غَالَتْهُمُ السُّبُلُ وَ اتَّكَلُوا عَلَى الْوَلَائِجِ
32. وَ وَصَلُوا غَيْرَ الرَّحِمِ وَ هَجَرُوا السَّبَبَ الَّذِي أُمِرُوا بِمَوَدَّتِهِ
33. وَ نَقَلُوا الْبِنَاءَ عَنْ رَصِّ أَسَاسِهِ فَبَنَوْهُ فِي غَيْرِ مَوْضِعِهِ
34. مَعَادِنُ كُلِّ خَطِيئَةٍ وَ أَبْوَابُ كُلِّ ضَارِبٍ فِي غَمْرَةٍ
35. قَدْ مَارُوا فِي الْحَيْرَةِ وَ ذَهَلُوا فِي السَّكْرَةِ
36. عَلَى سُنَّةٍ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ
37. مِنْ مُنْقَطِعٍ إِلَى الدُّنْيَا رَاكِنٍ
38. أَوْ مُفَارِقٍ لِلدِّينِ مُبَايِنٍ.

متن فارسی

خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام) به حوادث بزرگ اشارت دارد

1. گاه به راست رفتند و گاه به چپ، ولى، راهشان راه ضلالت بود
2. و دورى از طريق  هدايت.
3. پس، آنچه را كه آمدنى است و انتظارش مى رود به شتاب مطلبيد
4. و هر چه را، كه فردا خواهد آورد، آمدنش را دير مشماريد.
5. بسا كسى كه چيزى را به شتاب مى طلبد و، چون به آن رسد، آرزو كند كه اى كاش هرگز نرسيده بود.
6. چقدر امروز به سپيده فردا نزديك است.
7. اى مردم، زمان فراز آمدن چيزهايى است كه شما را وعده داده اند.
8. و نزديك است كه فتنه اى را، كه نمى دانيد چيست، ديدار نمايد.
9. بدانيد، كه از ما هر كه آن را دريابد با چراغ روشنى كه در دست دارد، آن تاريكيها را طى كند
10. و پاى به جاى پاى صالحان نهد،
11. تا بندهايى را كه بر گردنهاست بگشايد
12. و اسيران را آزاد كند و جمعيت باطل را پريشان سازد و پراكندگان اهل صلاح را گرد آورد
13. و اين كارها پوشيده از مردم به انجام رساند.
14. آنكه در پى يافتن نشان اوست، هر چه به جستجويش كوشد، از او نشانى نيابد.
15. پس گروهى در كشاكش آن فتنه ها بصيرت خويش را چنان صيقل دهند كه آهنگر تيغه شمشير را.
16. ديدگانش به نور قرآن جلا گيرد
17. و تفسير قرآن گوشهايشان را نوازش دهد
18. و هر شامگاه و بامداد جامهاى حكمت نوشند.
19. از اين خطبه
20. زمان-  جاهليشان-  به طول انجاميد تا خوارى و عقوبت را به كمال رسانند
21. و مستوجب حوادث سخت روزگار گردند.
22. تا نزديك شد كه مدت پايان گيرد
23. و گروهى به تبهكاريها دل خوش كردند و آسودگى خويش در فتنه ها يافتند.
24. و تا آتش فتنه را برافروزند، شمشير بركشيدند
25. و مؤمنان در پيكارشان شكيبايى و پايدارى ورزيدند و بر خدا هم منت نگذاردند
26. و فدا كردن جان خويش در راه خدا را كارى بزرگ نپنداشتند.
27. تا آن گاه، كه قضاى الهى به پايان گرفتن ايام محنت موافق افتاد
28. و از روى بصيرت شمشير زدند
29. و به فرمان اندرزدهنده خود، به پروردگارشان تقرب جستند.
30. در اين هنگام، خدا جان پيامبر خود (صلى اللّه عليه و آله) را بستد. قومى به عقب بازگشتند
31. و در راههاى گوناگون، كه به هلاكتشان مى انجاميد گام نهادند. بر آن آراء باطل، كه در دلشان مى گذشت، اعتماد كردند
32. و از خويشاوند بريدند و از وسيله اى كه به دوستى آن مأمور شده بودند [يعنى اهل بيت ] دور گشتند
33. و بنا را از بنيان محكمش برافكندند و در جاى ديگر، نه شايان آن، برآوردند.
34. اينان معدن هر خطا بودند و به منزله دروازه هايى، كه هر كه خواهان باطل و گمراهى مى بود، از آنها داخل  مى شد.
35. در حيرت و سرگردانى راه مى سپردند
36. و به شيوه آل فرعون در بيهوشى و گمگشتگى و غفلت سر مى كردند.
37. برخى از ايشان از آخرت بريدند و به دنيا گرويدند
38. و پاره اى پيوند خويش از دين گسستند.