متن عربی

[407] .قَالَ (علیه السلام): فِي صِفَةِ الدُّنْيَا:

(1) [الدُّنْيَا] تَغُرُّ وَ تَضُرُّ وَ تَمُرُّ إِنَّ اللَّهَ [سُبْحَانَهُ‏] تَعَالَى لَمْ يَرْضَهَا ثَوَاباً لِأَوْلِيَائِهِ وَ لَا عِقَاباً لِأَعْدَائِهِ

(2)وَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْيَا كَرَكْبٍ بَيْنَا هُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ فَارْتَحَلُواوَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْيَا كَرَكْبٍ بَيْنَا هُمْ حَلُّوا إِذْ صَاحَ بِهِمْ سَائِقُهُمْ فَارْتَحَلُوا].

متن فارسی

در تعریف دنیا فرمود:

(1)دنیا می فریبد، و ضرر می رساند، و گذرا است، خدای سبحان دنیا را بعنوان ثواب بودن به دوستانش و یا عقاب و عذاب دادن دشمنانش نپسندیده است.

(2)و اهل دنیا مانند قافله مسافر هستند که بین اینکه فرود آمده بودند بناگاه راننده آنها به ایشان صیحه کشید پس حرکت و کوچ کردند.