متن عربی

 [359] .قَالَ (علیه السلام): (1) يَا أَيُّهَا النَّاسُ مَتَاعُ الدُّنْيَا حُطَامٌ مُوبِئٌ فَتَجَنَّبُوا [مَرْعَاةً] مَرْعَاهُ قُلْعَتُهَا أَحْظَى مِنْ طُمَأْنِينَتِهَا وَ بُلْغَتُهَا أَزْكَى مِنْ ثَرْوَتِهَا.

 (2)حُكِمَ عَلَى [مُكْثِرِيهَا] مُكْثِرٍ مِنْهَا بِالْفَاقَةِ وَ [أُغْنِيَ‏] أُعِينَ مَنْ غَنِيَ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ مَنْ رَاقَهُ زِبْرِجُهَا أَعْقَبَتْ نَاظِرَيْهِ كَمَهاً وَ مَنِ اسْتَشْعَرَ الشَّغَفَ بِهَا مَلَأَتْ ضَمِيرَهُ أَشْجَاناً.

(3)لَهُنَّ رَقْصٌ عَلَى سُوَيْدَاءِ قَلْبِهِ هَمٌّ يَشْغَلُهُ وَ غَمٌّ يَحْزُنُهُ كَذَلِكَ حَتَّى يُؤْخَذَ بِكَظَمِهِ فَيُلْقَى بِالْفَضَاءِ مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ هَيِّناً عَلَى اللَّهِ فَنَاؤُهُ وَ عَلَى الْإِخْوَانِ إِلْقَاؤُهُ.

(4)وَ إِنَّمَا يَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الدُّنْيَا بِعَيْنِ الِاعْتِبَارِ وَ يَقْتَاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ الِاضْطِرَارِ وَ يَسْمَعُ فِيهَا بِأُذُنِ الْمَقْتِ وَ الْإِبْغَاضِ.

(5)إِنْ قِيلَ أَثْرَى قِيلَ أَكْدَى وَ إِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقَاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَنَاءِ هَذَا وَ لَمْ يَأْتِهِمْ يَوْمٌ [هُمْ‏] فِيهِ [مُبْلِسُونَ‏] يُبْلِسُونَ‏.

متن فارسی

امام (عليه السّلام) فرمود:(1)ای مردم کالای دنیا گیاه خشکیده و با آور است، پس دوری کنید از چریدنی که دل کندن از آن سودمندتر است از اطمینان نمودن به آن، و روزی اندک و به منزل رساننده آن پاکیزه تر است از ثروت آن.

(2)بر زیاد کننده آن با فقر حکم شده،  به کسی که خود را بی نیاز از آن گرفته با راحتی یاری شده، و هرکس زیورهای آن چشم او را خیره کرد بر دو چشمش کوری نتیجه بخشید، و هرکس عشق آنرا شعار کرد قلبش را از غصه ها پر نمود.

(3)آن اندوهها را در وسط دل او رقص هست، فکر و غصه ای دارد که او را مشغول می کند، و فکر و غصه ای که او را محزون می کند، همچنین می باشد حال او تا از خفه گاه گرفته و به صحرا انداخته شود، در حالی که دو رگ قلب او قطع شده، فانی شدن او بر خدا، و دور انداختن او بر برادران آسان و راحت باشد.

(4)جز این نیست که مؤمن به دنیا با چشم عبرت می نگرد، و از ان با شکم اضطرار (بقدر اندک)قوت برمیدارد، و با گوش خشم و غضب به آن گوش میدهد.

(5)اگر گفته شود فلانی ثروتمند شده پس از مدتی  گفته می شود: فقیر شده، اگر به باقی ماندن شاد شود به فانی شدن محزون می گردد، با هم اینها هنوز نیامده است روزی که در آن نومید می شوند.