متن عربی

54. ‏ و من كلام له  (علیه السلام):و قد استبطأ أصحابه إذنه لهم في القتال بصفين

‏(1)أَمَّا قَوْلُكُمْ أَ كُلَّ ذَلِكَ كَرَاهِيَةَ الْمَوْتِ

(2)فَوَاللَّهِ مَا أُبَالِي دَخَلْتُ إِلَى الْمَوْتِ أَوْ خَرَجَ الْمَوْتُ إِلَيَّ

(3) وَ أَمَّا قَوْلُكُمْ شَكّاً فِي أَهْلِ الشَّامِ

(4)فَوَاللَّهِ مَا دَفَعْتُ الْحَرْبَ يَوْماً إِلَّا وَ أَنَا أَطْمَعُ أَنْ تَلْحَقَ بِي طَائِفَةٌ فَتَهْتَدِيَ بِي

(5)وَ تَعْشُوَ إِلَى ضَوْئِي

(6)وَ ذَلِكَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَقْتُلَهَا عَلَى ضَلَالِهَا

(7)وَ إِنْ كَانَتْ تَبُوءُ بِآثَامِهَا.

متن فارسی

از سخنان آن حضرت است موقعی که اصحاب او اجازه ندادن حضرت را برای جنگ در صفین باعث قصور و سستی می شمردند.

(1)اما اینکه می گوید: آیا همه این تأخیر بخاطر نپسندیدن مرگ است.

(2)بخدا سوگند اعتنا ندارم به این که من وارد مرگ شوم یا مرگ به سوی من آید.

(3)و اما اینکه می گویدد در قتال اهل شام شک داری؟

(4)بخدا سوگند روزی از جنگ جلوگیری نکردم مگر به طمع اینکه عده ای بسوی من برگشته و به وسیله من هدایت یابند.

(5)و با چشم ضعیف خود بروشنائی من نگاه کنند.

(6)و این در نظر من محبوب تر از آن است که آنها را در راه ضلالت و گمراهی بکشم.

(7)و لو اینکه با گناهان خودشان روبرو می شوند.