(1)از بنده ی خدا، علی بن ابی طالب، امیرمؤمنان، به مرزداران: اما بعد، شایسته است که حاکم اگر مالی به او رسید یا به نعمتی مخصوص گردید، این برخورداری او را نسبت به رعیتش دگرگون نکند، و نعمتی که خداوند نصیب او ساخته سبب فزونی نزدیکی او به بندگان خدا و توجه و مهربانی او به برادرانش گردد.
(2)آگاه باشید که این حق شماست برگردن من که جز اسرار جنگی هیچ رازی را از شما پنهان ندارم، و جز اجرای حکم الهی هیچ کاری را بی مشورت شما انجام ندهم، و هیچ یک از حقوق شما را از وقت خود به تأخیر نیفکنم و تا به انجامش نرسانم از تلاش بازنایستم، و همه ی شما در حقوق از نظر من یکسان باشید. هرگاه چنین کردم، نعمت الهی بر شما تمام گردیده، و بر شماست که از من فرمان برید، و از هیچ دعوتی عقب ننشینید، و در هر کاری که به صلاح است کوتاهی نورزید، و در راه حق در گرداب سختی ها فرو روید. پس اگر در این امور برای من راست نباشید، هیچ کس نزد من خوارتر و بی ارزش تر از کسی که به راه کج رفته نخواهد بود، آنگاه او را سخت کیفر می دهم و از کیفر من رهایی نخواهد یافت.
(3) پس این فرمان را از فرماندهان خود بپذیرید، و خود را در آنچه خداوند کارهایتان را به وسیله ی آن اصلاح می کند بدیشان بسپارید، والسلام.
قبلی [1] بعدی [2]Links
[1] https://farsi.balaghah.net/node/7059
[2] https://farsi.balaghah.net/node/7057