متن عربی

66 .و من كتاب له (علیه السلام)  إلى عبد الله بن العباس و قد تقدم ذكره بخلاف هذه الرواية

(1)أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ [الْعَبْدَ] الْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ

(2) وَ يَحْزَنُ عَلَى الشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَهُ

(3)فَلَا يَكُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِكَ مِنْ دُنْيَاكَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ

(4)وَ لَكِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ [وَ] أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ  

(5)وَ لْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُكَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ‏.

متن فارسی

از نامه-های آن حضرت است به عبدالله بن عباس

، قبلاً این نامه برخلاف این نقل- در نامه 22- نقل شد

(1)پس از حمد و درود، همانا بنده شاد می شود با دستیابی به چیزی که مقدر نبود از او فوت شود.

(2)و محزون می شود به چیزی که مقدر نشده بود که به او برسد.

(3)پس در نظرت بهترین چیزی که در دنیایت به آن می رسی به لذت و یا شفا دادن و آرام نمودن خشم نباشد.

(4)بلکه-هدفت- خاموش کردن باطلی و زنده نمودن حقی باشد.

(5)و باید شادیت به چیزهایی(اعمال نیکی) باشد که از پیش فرستاده ای، و تأسف تو به چیزهایی باشد که از خود باقی گذاشته ای، واندیشه و اهتمام تو برای پس از مرگ باشد.