متن عربی

58 .و من كتاب له (علیه السلام)  كتبه إلى أهل الأمصار يقص فيه ما جرى بينه و بين أهل صفين‏

(1)وَ كَانَ بَدْءُ أَمْرِنَا أَنَّا الْتَقَيْنَا [بِالْقَوْمِ‏] وَ الْقَوْمُ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ

(2)وَ الظَّاهِرُ أَنَّ رَبَّنَا وَاحِدٌ وَ نَبِيَّنَا وَاحِدٌ وَ دَعْوَتَنَا فِي الْإِسْلَامِ وَاحِدَةٌ

(3)وَ لَا نَسْتَزِيدُهُمْ فِي الْإِيمَانِ بِاللَّهِ وَ التَّصْدِيقِ بِرَسُولِهِ وَ لَا يَسْتَزِيدُونَنَا  

(4)[وَ] الْأَمْرُ وَاحِدٌ إِلَّا مَا اخْتَلَفْنَا فِيهِ مِنْ دَمِ عُثْمَانَ

(5)وَ نَحْنُ مِنْهُ بَرَاءٌ

(6)فَقُلْنَا تَعَالَوْا [نُدَاوِي‏] نُدَاوِ مَا لَا يُدْرَكُ الْيَوْمَ

(7)بِإِطْفَاءِ النَّائِرَةِ وَ تَسْكِينِ الْعَامَّةِ

(8)حَتَّى يَشْتَدَّ الْأَمْرُ وَ يَسْتَجْمِعَ فَنَقْوَى عَلَى وَضْعِ الْحَقِّ [فِي مَوَاضِعِهِ‏] مَوَاضِعَهُ

(9)فَقَالُوا بَلْ نُدَاوِيهِ بِالْمُكَابَرَةِ

(10)فَأَبَوْا حَتَّى جَنَحَتِ الْحَرْبُ وَ رَكَدَتْ وَ وَقَدَتْ نِيرَانُهَا وَ حَمِشَتْ

(11)فَلَمَّا ضَرَّسَتْنَا وَ إِيَّاهُمْ وَ وَضَعَتْ مَخَالِبَهَا فِينَا وَ فِيهِمْ

(12)أَجَابُوا عِنْدَ ذَلِكَ إِلَى الَّذِي دَعَوْنَاهُمْ إِلَيْهِ

(13)فَأَجَبْنَاهُمْ إِلَى مَا دَعَوْا وَ سَارَعْنَاهُمْ إِلَى مَا طَلَبُوا

(14)حَتَّى اسْتَبَانَتْ عَلَيْهِمُ الْحُجَّةُ وَ انْقَطَعَتْ مِنْهُمُ الْمَعْذِرَةُ

(15)فَمَنْ تَمَّ عَلَى ذَلِكَ مِنْهُمْ فَهُوَ الَّذِي أَنْقَذَهُ اللَّهُ مِنَ الْهَلَكَةِ

(16)وَ مَنْ لَجَّ وَ تَمَادَى فَهُوَ الرَّاكِسُ الَّذِي رَانَ اللَّهُ عَلَى قَلْبِهِ

(17) وَ صَارَتْ دَائِرَةُ السَّوْءِ عَلَى رَأْسِهِ‏.

متن فارسی

 از نامه های آن حضرت است که به مردم شهرها نوشته، و در آن آنچه را که در میان او و اهل صفین گذشته نقل می کند.

(1)و اول کار ما این بود که ما و گروه اهل شام با هم ملاقات کردیم.

(2)درحالی که بظاهر پروردگارمان یکی، و پیغمبرمان یکی است، ودعوت ما بر اسلام یکی و یکسان بود.

(3)در ایمان بخدا و تصدیق رسول او از ایشان زیاده نمی طلبیم، و ایشان از ما زیاده نمی طلبند.

(4)و کار ما یکی بود مگر آنچه در آن اختلاف کردیم از خون عثمان.

(5)درحالی_که ما از آن(خون عثمان) بری و دور هستیم.

(6)پس گفتیم: بیایید امروز علاج و مداوا کنیم آنچه را که بعداً جبران نمی شود.

(7)با خاموش نمودن آتش کینه، و آرام نمودن توده مردم.

(8)تا امر حکومت شدت یابد و توانا شویم تا حق را درجایگاهش قرار دهیم.

(9)پس گفتند: بلکه آنرا با تکیر و عناد مداوا و معالجه می کنیم.

(10)پس از اجتماع و اتفاق خودداری کردند تا آنکه جنگ بال و پرگشود و برقرار شد، و آتش آن شعله ور شد و شدت یافت.

(11)چون جنگ بر ما و آنها شدت یافت و چنگالهای خود را در ما و ایشان فرو برد.

(12)در این هنگام اجابت نمودند و قبول کردند آنچه را که ما قبلاً آنها را بسوی آن دعوت می کردیم.

(13)پس ما دعوت آنها را اجابت نمودیم، و برخواسته ایشان شتاب کردیم.

(14)تا حجت بر ایشان روشن شد، و عذر وبهانه آنها قطع شد.

(15)پس هرکس از ایشان بر این پیمان پایدار بماند او را خدا از هلاکت نجات داده است.

(16)و هرکس لجاجت کند و ادامه بر مخالفت دهد او شخص وارونه شده است که خدا قلب او را چرکین کرده است.

(17)و گردش بدی به دور سر او برمیگردد.