متن عربی

  266-وَ [قَالَ ‏ (علیه السلام):حِينَ‏] سَأَلَهُ رَجُلٌ أَنْ يُعَرِّفَهُ الْإِيمَانَ فَقَالَ ‏ (علیه السلام):إِذَا كَانَ [غَدٌ] الْغَدُ فَأْتِنِي حَتَّى أُخْبِرَكَ عَلَى أَسْمَاعِ النَّاسِ فَإِنْ نَسِيتَ مَقَالَتِي حَفِظَهَا عَلَيْكَ غَيْرُكَ فَإِنَّ الْكَلَامَ كَالشَّارِدَةِ يَنْقُفُهَا [يَثْقَفُهَا] هَذَا وَ يُخْطِئُهَا هَذَا.

[ [قال‏] و قد ذكرنا ما أجابه به [علیه السلام] فيما تقدم من هذا الباب و هو قوله الإيمان على أربع شعب‏]

متن فارسی

و مردی از آن حضرت خواست که ایمان را برایش تعریف کند، فرمود: فردا نزد من بیا تا با تو بگویم و مردم هم بشنوند، تا اگر تو سخن مرا فراموش کنی دیگران به خاطر بسپارند، زیرا سخن مانند شکار گریزان است، یکی آن را می گیرد و دیگری از دستش می دهد.

مؤلف: ما پیش از این در همین باب پاسخ آن حضرت را آوردیم، آنجا که فرمود: ایمان بر چهار شعبه است (حکمت ۳۱ [1]).