متن عربی

146- و من کلام له (علیه السلام) فی ذکر أهل البصرة:
کلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا یرْجُو الْأَمْرَ لَهُ وَ یعْطِفُهُ عَلَیهِ دُونَ صَاحِبِهِ لَا یمُتَّانِ إِلَی اللَّهِ بِحَبْلٍ وَ لَا یمُدَّانِ إِلَیهِ بِسَبَبٍ کلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا حَامِلُ ضَبٍّ لِصَاحِبِهِ وَ عَمَّا قَلِیلٍ یکشَفُ قِنَاعُهُ بِهِ وَ اللَّهِ لَئِنْ أَصَابُوا الَّذِی یرِیدُونَ لَینْتَزِعَنَّ هَذَا نَفْسَ هَذَا وَ لَیأْتِینَّ هَذَا عَلَی هَذَا قَدْ قَامَتِ الْفِئَةُ الْبَاغِیةُ فَأَینَ الْمُحْتَسِبُونَ فَقَدْ سُنَّتْ لَهُمُ السُّنَنُ وَ قُدِّمَ لَهُمُ الْخَبَرُ وَ لِکلِّ ضَلَّةٍ عِلَّةٌ وَ لِکلِّ نَاکثٍ شُبْهَةٌ وَ اللَّهِ لَا أَکونُ کمُسْتَمِعِ اللَّدْمِ یسْمَعُ النَّاعِی وَ یحْضُرُ الْبَاکی ثُمَّ لَا یعْتَبِرُ.

متن فارسی

درباره اهل بصره
قسمتی از یکی از خطبه های امیرمومنان است درباره اهل بصره: 
هر یک از آن دو (یعنی طلحه و زبیر) امید فرمانروایی برای خود دارد و آن را به طرف خود متمایل می کند نه به طرف دوستش، آن دو نه با ریسمانی و پیوندی به خدا توسل می جویند و نه با وسیله ای به سوی او می روند، هر یک از آن دو تن، کنیه دوست خود را نهانی با خود حمل می کند، دیری نخواهد گذشت که پرده و راز هریک به وسیله آن دیگری آشکار خواهد شد، به خدا قسم اگر آنها به آنچه جویای آن هستند دست یابند، هر آینه و البته، این یکی جان آن دیگری را از تنش جدا می سازد، و هر آینه و البته این یکی، آن دیگری را هلاک خواهد ساخت، به تحقیق، گروه ستمگران به پا خاسته اند، پس کجا هستند جویندگان مزد از خدا؟ پس به حقیقت راههای حق برای آنان آشکار گشته است، و خبر بر پا خواستن گروه ستمگر (فئه باغیه) پیش از این داده شده است، و برای هر گمراهی و ضلالتی، علتی و برای هر فرد عهدشکنی شبهه ای وجود دارد قسم به خدا، من مانند شنونده صدای کوبیدن و سیلی زدن مصیبت دیدگان به سینه و صورت خودشان نیستم که شیون و نوحه گری آنان را در برابر خبر مرگ عزیزانشان بشنود و گریستن گریه کنندگان را ببیند آن گاه عبرت نگیرد.