متن عربی

124- و من کلام له (علیه السلام) لما عوتب علی التسویة فی العطاء :
أَ تَأْمُرُونِّی أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِیمَنْ وُلِّیتُ عَلَیهِ وَ اللَّهِ لَا أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِیرٌ وَ مَا أَمَّ نَجْمٌ فِی السَّمَاءِ نَجْماً لَوْ کانَ الْمَالُ لِی لَسَوَّیتُ بَینَهُمْ فَکیفَ وَ إِنَّمَا الْمَالُ مَالُ اللَّهِ أَلَا وَ إِنَّ إِعْطَاءَ الْمَالِ فِی غَیرِ حَقِّهِ تَبْذِیرٌ وَ إِسْرَافٌ وَ هُوَ یرْفَعُ صَاحِبَهُ فِی الدُّنْیا وَ یضَعُهُ فِی الْآخِرَةِ وَ یکرِمُهُ فِی النَّاسِ وَ یهِینُهُ عِنْدَ اللَّهِ وَ لَمْ یضَعِ امْرُؤٌ مَالَهُ فِی غَیرِ حَقِّهِ وَ لَا عِنْدَ غَیرِ أَهْلِهِ إِلَّا حَرَمَهُ اللَّهُ شُکرَهُمْ وَ کانَ لِغَیرِهِ وُدُّهُمْ فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ یوْماً فَاحْتَاجَ إِلَی مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَلِیلٍ وَ أَلْأَمُ خَدِینٍ.

متن فارسی

درباره تقسیم بیت المال
کلامی است از امیرالمومنین علیه السلام، در آن وقت که مورد عتاب قرار گرفت که چرا در هنگام عطا کردن مال، همه را به یک چشم نگاه کرده است: 
 آیا از من می خواهید که با ستمگری نسبت به کسانی که امور آنان را به عهده گرفته ام، طالب پیروزی باشم؟ به خدا قسم تا آن گاه که قصه گویی در شبهای مهتاب داستانسرایی می کند (یعنی تا آن زمان که روزگار باقی است) و تا آن هنگام که ستاره ای در آسمان به دنبال ستاره ای دیگر طلوع می کند (یا ستاره ای به دنبال ستاره ای دیگر می رود) به چنین کاری (که میان افراد تفاوت بگذارم) نزدیک نمی گردم و به آن دست نمی زنم، (حتی) اگر مال به خود من تعلق داشت، مسلما همه را در تقسیم برابر می دانستم در حالی که همانا اینک مال، مال خداست، چگونه تفاوت قائل شوم؟ آگاه باشید و بدانید که عطا کردن مال در غیر محل خود، تبذیر و اسراف است، که این کار کسی را که مرتکب آن شده، در دنیا بلند و در آخرت پست می سازد، مردم او را گرامی می دارند و خدا او را خوار می کند، هیچکس مال خود را در غیر راه مصرف آن و در نزد غیر مستحق آن، قرار نداد، جز اینکه خداوند او را سپاسگزاری ایشان (یعنی کسانی که برای جلب دوستی آنها بدون استحقاق، مال به ایشان عطا کرده است) محروم ساخت و دوستی آنها متوجه غیر او شد، پس هر گاه روزی پای او بلغزد و رنجی برای وی پیش آید، و به یاری ایشان محتاج گردد، آنها بدترین دوست و پست ترین یار او خواهند بود