پس از رحلت پیامبر عظیم الشأن اسلام  (صلی الله علیه و اله و سلم)  و پیش آمدن ماجرای سقیفه بنی ساعده و انتخاب ابوبکر، جمعی از بنی هاشم که در میانشان، عباس عموی پیامبر (صلی الله علیه و اله و سلم) نیز بود، همراه ابوسفیان، به حضور علی (علیه السلام) آمدند و از آن حضرت درخواست کردند که به عنوان خلیفه رسول خدا (صلی الله علیه و اله و سلم ) با او بیعت نمایند.
حتی ابوسفیان افزود: «اگر اجازه دهی با سپاهی فراوان، پیاده و سواره از تو حمایت می کنیم!».[1]
امیرمؤمنان که سابقه سوء ابوسفیان را می دانست و شرائط را مساعد نمی دید در پاسخ آن ها سخنی فرمود که در نهج البلاغه در خطبه 5 آمده است.
نخست فرمود: ای مردم! امواج کوه پیکر فتنه ها را با کشتی های نجات درهم بشکنید، و به اختلاف و پراکندگی دامن نزنید.
و در پایان فرمود: و مجتنی الثّمره لغیر وقت ایناعها کالزّارع بغیر ارضه: «دست انداختن به میوه ای که هنوز نرسیده، مانند بذر پاشی در زمین شوره زار و نامساعد می باشد».
امام علی (علیه السلام) با این بیان، توجه داد که در انقلاب های عظیم، باید به شرائط و آمادگی ها توجه داشت، و با توجه به جوانب کار، آن چه برای اسلام مهم تر است، به آن اقدام کرد ،و به افراد مشکوک، اعتماد نکرد.
[1] . شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 1، ص 218 ـ 221.
منبع :محمد محمدي اشتهاردي ؛داستان هاي نهج البلاغه