دو نفر دزد را به حضور علی (علیه السلام) آوردند تا میان آنها قضاوت نماید. هر دو سارق از بیت المال، چیزی را دزدیده بودند.
اتفاقاً هر دو اینها «برده» بودند، با این فرق که: یکی برده بیت المال بود، و دیگری برده مردم.
امام (علیه السلام) چنین قضاوت کرد:
در مورد برده بیت المال، فرمود: «این خودش مال خدا است، و حدّی بر او نیست، چرا که قسمتی از مال خدا قسمتی دیگر از همان مال را خورده است.»
و در مورد برده دوم فرمود: باید به شدت بر او، حدّ جاری گردد و دستش قطع شود.[1]
[1] . نهج البلاغه، حکمت 271.
منبع :محمد محمد اشتهاردي ؛داستان هاي نهج البلاغه