متن عربی

66.و من کتاب له (علیه السلام) إلی عبد الله بن العباس و قد تقدم ذکره بخلاف هذه الرواية :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْمَرْءَ لَيَفْرَحُ بِالشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَکنْ لِيَفُوتَهُ وَ يَحْزَنُ عَلَی الشَّيْ‏ءِ الَّذِي لَمْ يَکنْ لِيُصِيبَهُ فَلَا يَکنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِي نَفْسِک مِنْ دُنْيَاک بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَيْظٍ وَ لَکنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ أَوْ إِحْيَاءُ حَقٍّ وَ لْيَکنْ سُرُورُک بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُک عَلَی مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّک فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ .

متن فارسی

نامه ای است از اميرالمومنين (علیه السلام)به عبدالله بن عباس و به تحقيق اين نامه، جلوتر با روايت ديگری (در نامه شماره ( ذکر گرديده است:

اما بعد از حمد خدا و درود بر پيامبر (صلی الله عليه و آله ) پس همانا انسان، هر آينه برای دست يافتن به چيزی، خوشحال می گردد که دست نيافتن به آن، مقدر نبوده است و برای به دست نياوردن چيزی اندوهناک می شود که دست يافتن به آن، مقدر نبوده است، بنابراين نبايد بهترين چيزی از دنيای خود را که در نظر خويش به آن دست يافته ای، رسيدن به لذتی يا فرو نشاندن خشمی (در اثر انتقامجويی) بدانی، ليکن (بهترين چيز در نظر تو بايد) خاموش کردن و از ميان بردن باطلی و زنده ساختن و بر پا داشتن حقی، بوده باشد، و بايد خشنودی تو به چيزی باشد که جلوتر (برای ذخيره آخرت) فرستاده ای و اندوه و افسوس تو برای چيزهايی باشد که در دنيا باقی گذاشته ای و بايد تمام فکر و اندوه تو برای بعد از مرگ بوده باشد.