متن عربی

رسائل أمير المؤمنين (علیه السلام)
باب المختار من كتب مولانا أمير المؤمنين علي (علیه السلام) و رسائله إلى أعدائه و أمراء بلاده و يدخل في ذلك ما اختير من عهوده إلى عماله و وصاياه لأهله و أصحابه
1.و من كتاب له (علیه السلام) إلى أهل الكوفة عند مسيره من المدينة إلى البصرة :
مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ إِلَى أَهْلِ الْكُوفَةِ جَبْهَةِ الْأَنْصَارِ وَ سَنَامِ الْعَرَبِ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّي أُخْبِرُكُمْ عَنْ أَمْرِ عُثْمَانَ حَتَّى يَكُونَ سَمْعُهُ كَعِيَانِهِ إِنَّ النَّاسَ طَعَنُوا عَلَيْهِ فَكُنْتُ رَجُلًا مِنَ الْمُهَاجِرِينَ أُكْثِرُ اسْتِعْتَابَهُ وَ أُقِلُّ عِتَابَهُ وَ كَانَ طَلْحَةُ وَ الزُّبَيْرُ أَهْوَنُ سَيْرِهِمَا فِيهِ الْوَجِيفُ وَ أَرْفَقُ حِدَائِهِمَا الْعَنِيفُ وَ كَانَ مِنْ عَائِشَةَ فِيهِ فَلْتَةُ غَضَبٍ فَأُتِيحَ لَهُ قَوْمٌ فَقَتَلُوهُ وَ بَايَعَنِي النَّاسُ غَيْرَ مُسْتَكْرَهِينَ وَ لَا مُجْبَرِينَ بَلْ طَائِعِينَ مُخَيَّرِينَ وَ اعْلَمُوا أَنَّ دَارَ الْهِجْرَةِ قَدْ قَلَعَتْ بِأَهْلِهَا وَ قَلَعُوا بِهَا وَ جَاشَتْ جَيْشَ الْمِرْجَلِ وَ قَامَتِ الْفِتْنَةُ عَلَى الْقُطْبِ فَأَسْرِعُوا إِلَى أَمِيرِكُمْ وَ بَادِرُوا جِهَادَ عَدُوِّكُمْ إِنْ شَاءَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ .
 

متن فارسی

نامه اى است از اميرالمومنين (علیه السلام)به مردم كوفه، در آن هنگام كه از مدينه، رهسپار بصره بود: از بنده خدا على اميرالمومنين به اهل كوفه، بزرگواران انصار و بلندپايگان عرب.
 اما بعد از ستايش خدا و درود بر پيامبر (صلى الله عليه و آله ) پس به راستى من از آنچه مربوط به عثمان است، بدان گونه شما را آگاه مى سازم كه شنيدن آن، همچون ديدن آن باشد: همانا مردم، بر او و اعمالش عيب گرفتند و من مردى از مهاجرين بودم كه براى خشنودى او و وادار ساختنش به كارى كه مردم را از وى راضى سازد، سخت كوشش مى كردم و كمتر به عتاب نمودن و بر زبان راندن كارهاى نادرست وى و ملامت كردن او مى پرداختم، اما طلحه و زبير، ملايمترين رفتارشان نسبت به او، تند راندن و نرمترين، راندنشان، بسيار شديد بود، از عايشه هم نسبت به عثمان، خشمى ناگهانى بروز كرد (و مردم را به كشتن وى تحريض نمود) گروهى آماده گرديدند و به امرى كه مقدر شده بود، پرداختند و عثمان را كشتند و مردم با من بيعت كردند در حالى كه نه از اين كار كراهتى داشتند و نه مجبور بودند بلكه نسبت به آن راغب و درباره آن مخير بودند.
 بدانيد كه شهر و محل هجرت (يعنى مدينه) از اهل خود جدا شد و اهل آن نيز از وى جدا گرديدند و آن محل، همانند ديگ به جوش و خروش آمد و فتنه و جنگ، بر قطب و مركز دين (ظ مقصود خود آن حضرت است) ايستاد، بنابراين براى آمدن به سوى اميرتان بشتابيد و براى جهاد با دشمنتان پيشدستى نماييد.اگر خدا بخواهد.