281- وَ قَالَ (عليه السلام) : إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ وَ كُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّيْءِ الْمُتَنَافَسِ فِيهِ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ لِفَقْدِهِ وَ الْأَمَانِيُّ تُعْمِي أَعْيُنَ الْبَصَائِرِ وَ الْحَظُّ يَأْتِي مَنْ لَا يَأْتِيهِ .
ص 964
طمع راهى است كه بازگشت ندارد و ضامنى است بى وفاء. چه بسا نوشنده اى كه قبل از سير آب شدن آب گلويش را گرفته (و مرده است.) هر چيزى كه عظمت آن زيادتر باشد و براى بدست آوردن آن بيشتر مبارزه شود براى از دست رفتنش مصيبت شديدتر است. آرزوها چشمهاى دل را كور مى كند. بهره سهم كسى مى شود كه قبلا نمى شده است.
Links
[1] https://farsi.balaghah.net/node/2760
[2] https://farsi.balaghah.net/node/2762