متن عربی

317- وَ قَالَ (عليه السلام) : لِأَنَسِ بْنِ مَالِكٍ وَ قَدْ كَانَ بَعَثَهُ إِلَى طَلْحَةَ وَ الزُّبَيْرِ لَمَّا جَا إِلَى الْبَصْرَةِ يُذَكِّرُهُمَا شَيْئاً مِمَّا سَمِعَهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ( صلى الله عليه وآله ) فِي مَعْنَاهُمَا فَلَوَى عَنْ ذَلِكَ فَرَجَعَ إِلَيْهِ فَقَالَ إِنِّي أُنْسِيتُ ذَلِكَ الْأَمْرَ فَقَالَ (عليه السلام) : إِنْ كُنْتَ كَاذِباً فَضَرَبَكَ اللَّهُ بِهَا بَيْضَا لَامِعَةً لَا تُوَارِيهَا الْعِمَامَةُ .
قال الرضي : يعني البرص فأصاب أنسا هذا الداء فيما بعد في وجهه فكان لا يرى إلا مبرقعا .

متن فارسی

ص   978
امام عليه السلام انس بن مالك را (براى اتمام حجت) بسوى بصره جهت ارشاد طلحه و زبير اعزام داشت و در آن مأموريت ناگزير بود مطالبى را كه در باره مقاصد طلحه و زبير و موقعيت امام عليه السلام از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلم شنيده بود يادآور شود، اما انس اين مأموريت را به انجام نرسانيد و بازگشت و عرض كرد: آن مطلب را فراموش كرده ام. امام عليه السلام به او فرمود: اگر دروغ مى گوئى خدا سفيدى درخشانى در سرت بوجود آورد كه عمامه آن را نپوشاند.

توضيح: انس نوكر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلم بوده است و تا زمانى كه آن حضرت زنده بود نسبت به دودمان پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلم عنايت خاصى داشت.پس از مرگ رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله و سلم كه بوته ى امتحان آغاز شد انس از كسانى بود كه چند مرتبه در اثر نفرين امام على عليه السلام بلا ديد: كور شد، به مرض تشنگى گرفتار گرديد و صورتش تغيير پيدا كرد.