152.از خطبه هاى آن حضرت است درباره صفات خداوند و اوصاف پیشوایان دین
صفات خدا: ستایش، مخصوص خداوندى است که با آفرینش مخلوقات همگان را به وجود خود راهنمایى کرده است
و با حدوث آن ها ازلیّت خود را نشان داده
و با شباهت داشتن آن ها به یکدیگر روشن مى سازد که شبیه و نظیرى ندارد؛
عقل ها به کنه ذاتش نرسند و حجاب ها وجودش را مستور نسازند؛
چرا که خالق و مخلوق با هم فرق دارند و محدودکننده و محدودشونده،
و پرورش دهنده و پرورده شده با هم متفاوت اند. یگانه است؛ ولى نه به معناى وحدت عددى (بلکه به این معنا که شبیه و نظیر ندارد)،
و خالق و آفریننده است؛ اما نه به این معنا که حرکت و رنج و تعبى در این راه متحمّل شود.
شنواست؛ بى آن که از ابزار شنوایى استفاده کند، و بیناست؛ ولى نه از طریق باز و بسته کردن پلک ها.
در همه جا حاضر است، نه این که با اشیا مماس باشد، و از همه چیز جداست، بى آن که مسافتى میان او و موجودات باشد.
آشکار است، نه با دید چشم ها، و پنهان است، نه به سبب کوچکى و لطافت.
با سلطه و قدرتش از همه اشیا جداست و همه آن ها از او جدا هستند؛
چرا که در برابر او خاضع اند و بازگشتشان به سوى اوست.
آن کس که او را (با صفات مخلوقات) وصف کند، محدودش ساخته
و کسى که براى او حدّى قائل شود، او را به شمارش درآورده
و آن کس که او را به شمارش درآورد، ازلیّتش را انکار کرده
و آن کس که بپرسد: چگونه است؟ وصفش کرده
و آن کس که بگوید: کجاست؟ مکانى براى او قائل شده است.
او عالم بود، در آن هنگام که معلومى وجود نداشت، و پروردگار بود آن زمان که پرورده اى نبود، و قادر وتوانا بود آن زمان که مقدورى وجود نداشت. مقام پیشوایان دینى
طلوع کننده اى طلوع کرد. درخشنده اى درخشید
و آشکارشونده اى آشکار شد و آنچه از مسیر حق منحرف شده بود، به اعتدال (و مسیر صحیح) بازگشت
و خداوند، گروهى را به گروه دیگر مبدّل ساخت و روزگار دیگرى را به جاى روزگار موجود نشاند
و ما از پیش در انتظار دگرگونى ها بودیم؛ همچون کسى که در خشکسالى در انتظار باران باشد.
پیشوایان دین (امامان معصوم : ) از سوى خداوند اداره کننده امور مردم اند،
و مراقب بندگان خدا هستند.
هیچ کس داخل بهشت نمى شود، مگر کسى که آن ها را بشناسد و آنان نیز او را بشناسند
و هیچ کس وارد دوزخ نمى شود، مگر کسى که آن ها را انکار کند و آنان نیز انکارش کنند.
اسلام و قرآن نعمت هاى الهى: خداوند، اسلام را ویژه شما قرار داد و شما را براى (حمایت از) اسلام برگزید.
این همه اهمیّت، به این علت است که اسلام نامى است براى سلامت، و کانونى است از بزرگوارى ها و کرامت. خداوند،
راه آن را برگزید و دلایلش را روشن ساخت،
(و قرآن را فرو فرستاد که) ظاهرش علم و باطنش حکمت است.
تعلیمات علمى قرآن هرگز فانى نمى شود و شگفتى ها و نوآورى هایش پایان نمى گیرد.
در آن نعمت هایى است همچون سرزمین هاى پرگیاه در فصل بهار و چراغ هاى روشنى بخش تاریکى ها؛
درهاى خیرات جز با کلیدهاى آن گشوده نمى شود
و ظلمت ها جز با چراغ هاى پرفروغش برطرف نمى گردد.
حدود محرّمات را تعیین کرده و موارد مباح وحلال را نشان داده است؛
درمان شفاجویان در قرآن است و همه نیازهاى طالبان در آن جمع است.