77.از سخنان آن حضرت زمانى که «سعیدبن عاص» حق امام (علیه السلام) را (از بیت المال به منظور قراردادن در تنگناى اقتصادى) دریغ داشت

1. بنى امیّه غاصب: بنى امیّه از میراث محمّد (صلی الله علیه و آله) جز مقدار کمى در اختیار من نمى گذارند، به اندازه یک بار دوشیدن شیر شتر.
2. به خدا سوگند! اگر زنده بمانم آن ها را از صحنه حکومت اسلامى بیرون خواهم ریخت، همان گونه که قصّاب اعضاى درون شکم حیوان را ـ که به روى زمین مى افتد ـ از خاک پاک مى کند!

سیّد رضى در بعضى از روایات به جاى «اَلْوِذَامُ التَّرِبَةُ»، «التُّرَابُ الْوَذِمَةُ» ـ که عکس آن است ـ نقل شده (ولى مفهوم هر دو یکى است) و اشاره به اشیاى باارزشى است که گاه آلوده مى شود، و باید آلودگى ها را از آن ها پاک کرد.

سپس مى افزاید: جمله «لَیُفَوِّقُونَنِی» به این معناست که بنى امیّه کمى از مال را در اختیار من مى گذارند؛ مانند فواق ناقه، یعنى یک بار دوشیدن شیر شتر. و «وِذام» جمع «وَذَمه» به معناى قطعه اى از معده، یا جگر حیوان است که جدا شود و روى خاک ها بیفتد و قصّاب آن را از آلودگى پاک کند و خاک آلوده را جداسازد.