(بیعتى که مردم در مدینه با من کردند، براى تو که در شام بودى الزام آور است، زیرا) همان کسانى که با ابوبکر و عمر و عثمان بیعت کردند با همان شرایط با من بیعت نمودند،
بنابراین نه حاضران اختیار فسخ یا مخالفت با آن را دارند و نه کسى که غایب بوده حق رد کردن آن را دارد.
شورا تنها از آنِ مهاجران و انصار است،
هرگاه همگى کسى را برگزیدند و امامش نامیدند، خداوند از او راضى و خشنود است؛
بنابراین اگر کسى از فرمان آن ها با بدگویى یا بدعتى خارج گردد،
مسلمانان او را به جاى خود بازمى گردانند،
و اگر امتناع ورزد، با او پیکار مى کنند، چرا که از غیر مسیر مؤمنان تبعیت کرده و خدا او را در بیراهه رها مى سازد.
اى معاویه! به جانم سوگند اگر با نگاه عقل بنگرى نه با چشم هوا و هوس،
مرا از همه مبرّاتر درباره خون عثمان مى یابى
و خواهى دانست که من به کلّى از آن برکنار بودم
مگر این که در مقام تهمت برآیى و چنین نسبت ناروایى را به من بدهى. اگر چنین است هر تهمتى مى خواهى بزن، والسلام.