متن عربی

367. و قال (علیه السلام):

یَا أَیُّهَا النَّاسُ، مَتَاعُ الدُّنْیَا حُطَامٌ مُوبِىءٌ
فَتَجَنَّبُوا مَرْعَاهُ!
قُلْعَتُهَا أَحْظَى مِنْ طُمَأْنِینَتِهَا،
وَ بُلْغَتُهَا أَزْکَى مِنْ ثَرْوَتِهَا.
حُکِمَ عَلَى مُکْثِرٍ مِنْهَا بِالْفَاقَةِ،
وَ أُعِینَ مَنْ غَنِیَ عَنْهَا بِالرَّاحَةِ.
وَ مَنْ رَاقَهُ زِبْرِجُهَا أَعْقَبَتْ نَاظِرَیْهِ کَمَهاً،
وَ مَنِ اسْتَشْعَرَ الشَّغَفَ بِهَا مَلَأَتْ ضَمِیرَهُ أَشْجَاناً،
لَهُنَّ رَقْصٌ عَلَى سُوَیْدَاءِ قَلْبِهِ،
هَمٌّ یَشْغَلُهُ، وَ غَمٌّ یَحْزُنُهُ،
کَذَلِکَ حَتَّى یُؤْخَذَ بِکَظَمِهِ،
فَیُلْقَى بِالْفَضَاءِ، مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ،
هَیِّناً عَلَى اللّهِ فَنَاؤُهُ، وَ عَلَى الْاِخْوَانِ إِلْقَاؤُهُ.
وَ إِنَّما یَنْظُرُ الْمُؤْمِنُ إِلَى الدُّنْیَا بِعَیْنِ الاِعْتِبَارِ،
وَیَقْتَاتُ مِنْهَا بِبَطْنِ الاِضْطِرَارِ،
وَ یَسْمَعُ فِیهَا بِأُذُنِ الْمَقْتِ وَ الْاِبْغَاضِ،
إِنْ قِیلَ أَثْرَى قِیلَ أَکْدَى!
وَ إِنْ فُرِحَ لَهُ بِالْبَقَاءِ حُزِنَ لَهُ بِالْفَنَاءِ!
هذَا وَ لَمْ یَأْتِهِمْ «یَوْمٌ فِیهِ یُبْلِسُونَ».

متن فارسی

امام (علیه السلام) فرمود:

اى مردم! متاع دنیا همچون گیاهان خشکیده «وبا خیز» است
بنابراین از چنین چراگاهى دورى کنید.
دل کندن از آن لذتب خش تر است از دل بستن و اعتماد به آن،
و استفاده از آن به مقدار نیاز بهتر است از جمع کردن و انباشتن ثروت آن.
کسى که از آن بسیار گردآورى کند محکوم به فقر و نیازمندى است و هر آن کس از آن بى نیازى جوید به آسایش و آرامش خود کمک کرده است.
کسى که زر و زیورهاى دنیا در نظرش شگفت انگیز باشد قلب او نابینا مى شود .
و آن کس که عشق آن را به دل بگیرد درونش پر از غم و اندوه مى شود؛
اندوه ها برکانون قلبش پیوسته مى رقصند
و همواره غم هاى سنگینى او را مشغول مى سازد
و غمى جانکاه او را محزون مى نماید.
این وضع همچنان ادامه مى یابد تا آنجا که (پنجه مرگ) گلویش را مى فشارد
و او را به گوش هاى مى افکند در حالى که رگهاى حیاتش قطع شده،
مرگ او در پیشگاه خداوند بى اهمیت و افکندنش به گورستان براى دوستانش آسان است.
انسان مومن، تنها با چشم عبرت به دنیا مى نگرد، از مواهب آن به مقدار ضرورت بهره مى گیرد
و آهنگ دلرباى آن را با بغض و نفرت مى شنود.
هرگاه گفته شود فلان کس توانگر شد (دیرى نمى پاید که) گفته مى شود بدبخت و بى نوا گشت
و هرگاه مردم از فکر بقاى او (در این جهان) شاد شوند (چیزى نمى گذرد که) خبر مرگ او آنها را محزون مى کند.
این حال دنیاى آنهاست و هنوز روزى که در آن به راستى غمگین و مأیوس شوند (روز رستاخیز) فرانرسیده است.

قبلی [1] بعدی [2]