متن عربی

232. و قال (علیه السلام):

1. مَنْ یُعْطِ بِالْیَدِ الْقَصِیرَةِ،
2.  یُعْطَ بِالْیَدِ الطَّویلَةِ.

قال الرَّضیُّ: أقول: ومعنى ذلک أنّ ما یُنفِقه المَرءُ مِن مالِه فی سبیلِ الخَیرِ والبِرَّ -و إن کانَ یَسیراً -فإنّ الله تعالى یجعَلُ الجَزاءَ علیهِ عَظیِماً کثیراً، والیَدانِ هاهنا: عِبارةٌ عن النّعمَتَینِ، ففرّق (علیه السلام) بین نِعمَةِ العَبدِ ونِعمَةِ الربَّ تعالى ذِکره، بالقَصیرةِ والطَّویلةِ، فجعَل تِلکَ قصِیرةً وهذِه طویلةً، لأنّ نِعَم اللهِ أبداً تُضعَف عَلى نِعَم المَخلوقِ أضعافاً کثیرةً، اݙذ کانت نعم الله أصل النّعم کلها، فکلّ نعمة إلیها تَرجع و منها تَنزع.

متن فارسی

امام (علیه السلام) فرمود:

1. کسى که با دست کوتاه ببخشد
2.  با دست بلند به او بخشیده مى شود.

مرحوم سید رضى مى گوید: «معناى این کلام این است که آنچه انسان از اموال خود در راه خیر و نیکى انفاق مى کند هرچند کم باشد خداوند جزا وپاداش بسیارى به او مى دهد.
ومنظور از دو دست (دست کوتاه و بلند) در این جا دو نعمت است که امام (علیه السلام) میان نعمت پروردگار و نعمت انسان را با کوتاهى و بلندى فرق گذاشته است؛ نعمت و بخشش از سوى بنده را کوتاه و آنچه را که از ناحیه خداوند است بلند شمرده و این بدان علت است که نعمت خدا همواره چندین برابر نعمت مخلوق است، زیرا نعمت هاى الهى اصل و اساس تمام نعمت هاست؛ تمام نعمت ها به او باز مى گردد و از سوى او سرچشمه گرفته مى شود (حتى نعمتى که انسان آن را به دیگرى مى بخشد آن هم از سوى خداست و با توفیق الهى بذل و بخشش مى شود)»