فَکُنْتَ عَوْناً لَهُ عَلَى مَعْصِیَتِهِ، وَ لَیْسَ أَحَدُ هذَیْنِ حَقِیقاً أَنْ تُؤْثِرَهُ عَلَى نَفْسِکَ. قال الرَّضِیُّ: و یُروَى هذا الکلامُ على وَجهٍ آخَر و هو:
امام (علیه السلام) به فرزندش امام حسن (علیه السلام) فرمود:
چیزى از مال و ثروت دنیا را بعد از خود باقى مگذار زیرا آنچه باقى مى گذارى براى یکى از دو کس خواهد بود:
یا کسى که آن را در راه اطاعت خداوند مصرف مى کند که در این صورت او به چیزى سعادتمند شده که تو به سبب آن محروم شده اى
یا براى کسى مى گذارى که آن را در راه معصیت خداوند به کار مى گیرد درنتیجه تو به سبب چیزى که براى او اندوخته اى شقاوتمند، و محروم از سعادت مى شوى
و در واقع او را در گناهش یارى کرده اى و سزاوار نیست هیچ یک از این دو کس را بر خویشتن مقدم دارى. مرحوم سید رضى مى گوید: «این سخن به گونه دیگرى نیز نقل شده است و آن چنین است:
اما بعد (از حمد و ثناى الهى)، آنچه از دنیا هم اکنون در اختیار توست پیش از این در دست دیگران بوده است
و بعد از تو نیز به دیگران مى رسد تو اموال را براى یکى از دو کس گردآورى مى کنى:
یکى آن کس که آن را در راه طاعت الهى صرف مى کند و با آن سعادتمند مى شود
در حالى که تو از آن محروم مانده اى یا کسى که آن را در راه معصیت خداوند صرف مى کند
و تو به سبب آنچه براى او گردآورى کرده اى شقاوتمند خواهى شد (چرا که کمک به گناه کرده اى).
هیچ یک از این دو، شایستگى این را ندارد که تو او (شخص صالح) را بر خود مقدم دارى و یا بار (گناه) او (شخص ناصالح) را بر دوش کشى
بنابراین براى گذشتگان، رحمت خدا و براى بازماندگان،
رزق پروردگار را طلب کن (و به فکر آخرت و آینده خویش باش)».