متن عربی

357- وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

مَنْ نَظَرَ فى عَيْبِ نَفْسِهِ اشْتَغَلَ عَنْ عَيْبِ غَيْرِهِ.
وَ مَنْ رَضِىَ بِرِزْقِ اللّهِ لَمْ يَحْزَنْ عَلى ما فاتَهُ.
وَ مَنْ سَلَّ سَيْفَ الْبَغْىِ قُتِلَ بِهِ.
وَ مَنْ كابَدَ الاُْمُورَ عَطِبَ.
وَ مَنِ اقْتَحَمَ اللُّجَجَ غَرِقَ.
وَ مَنْ دَخَلَ مَداخِلَ السُّوءِ اتُّهِمَ.
وَ مَنْ كَثُرَ كَلامُهُ كَثُرَ خَطَأُهُ،
وَ مَنْ كَثُرَ خَطَأُهُ قَلَّ حَياؤُهُ،
وَ مَنْ قَلَّ حَياؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ،
وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ ماتَ قَلْبُهُ،
وَ مَنْ ماتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النّارَ.
وَ مَنْ نَظَرَ فى عُيُوبِ النّاسِ فَاَنْكَرَها ثُمَّ رَضِيَها لِنَفْسِهِ فَذاكَ الاَْحْمَقُ بِعَيْنِهِ.
وَ الْقَناعَةُ مالٌ لايَنْفَدُ.
وَ مَنْ اَكْثَرَ مِنْ ذِكْرِ الْمَوْتِ رَضِىَ مِنَ الدُّنْيا بِالْيَسيرِ.
وَ مَنْ عَلِمَ اَنَّ كَلامَهُ مِنْ عَمَلِهِ قَلَّ كَـلامُـهُ اِلاّ فيما يَعْنيـهِ.

آن که در عیب خود نظر کند از نظر در عیب دیگران بازماند.
و هر کس به رزق خدا خشنود شد به آنچه از دست رفته غمگین نگردد.
و آن که تیغ ستم کشید به همان تیغ کشته شود.
و هرکه خودرا درکارها به زحمت انداخت خویش را هلاک ساخت.
و آن که در امواج درافتاد غرق شد.
و هر که در موارد زشتی‌ قدم نهاد متّهم گشت.
و هرکه گفتارش فراوان شد خطایش فزونی‌ گرفت،
و هرکه خطایش بسیار گشت حیایش اندک شد،
و هر که حیایش اندک شد پارساییش کم شد،
و هر که پارساییش کم شد دلش مرد،
و هرکه دلش مرد وارد آتش شد.
و آن که عیوب مردم را بنگرد و آن را ناپسند داند سپس برای‌ خود روا داند احمق واقعی‌ است.
قناعت ثروتی‌ است که تمام نمی‌ شود.
کسی‌ که زیاد یاد مرگ کند از دنیا به کم و اندک راضی‌ گردد.
و کسی‌ که بداند گفتارش از جمله اعمال اوست سخنش مگر در آنچه او را مهم است کم می‌ شود.