خانه > ترجمه ( عبدالمحمد آیتی) > به عمر بن الخطاب ( خطبه شماره 146 )
خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
متن عربی
(146) (و من كلام له ( عليه السلام ) لعمر بن الخطاب و قد استشاره في الشخوص لقتال الفرس بنفسه
- إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَمْ يَكُنْ نَصْرُهُ وَ لَا خِذْلَانُهُ بِكَثْرَةٍ وَ لَا بِقِلَّةٍ
- وَ هُوَ دِينُ اللَّهِ الَّذِي أَظْهَرَهُ
- وَ جُنْدُهُ الَّذِي أَعَدَّهُ وَ أَمَدَّهُ
- حَتَّى بَلَغَ مَا بَلَغَ
- وَ طَلَعَ حَيْثُمَا طَلَعَ
- وَ نَحْنُ عَلَى مَوْعُودٍ مِنَ اللَّهِ
- وَ اللَّهُ مُنْجِزٌ وَعْدَهُ
- وَ نَاصِرٌ جُنْدَهُ
- وَ مَكَانُ الْقَيِّمِ بِالْأَمْرِ مَكَانُ النِّظَامِ مِنَ الْخَرَزِ يَجْمَعُهُ وَ يَضُمُّهُ
- فَإِذَا انْقَطَعَ النِّظَامُ تَفَرَّقَ الْخَرَزُ وَ ذَهَبَ
- ثُمَّ لَمْ يَجْتَمِعْ بِحَذَافِيرِهِ أَبَداً
- وَ الْعَرَبُ الْيَوْمَ وَ إِنْ كَانُوا قَلِيلًا فَهُمْ كَثِيرُونَ بِالْإِسْلَامِ
- عَزِيزُونَ بِالِاجْتِمَاعِ
- فَكُنْ قُطْباً
- وَ اسْتَدِرِ الرَّحَى بِالْعَرَبِ
- وَ أَصْلِهِمْ دُونَكَ نَارَالْحَرْبِ
- فَإِنَّكَ إِنْ شَخَصْتَ مِنْ هَذِهِ الْأَرْضِ انْتَقَضَتْ عَلَيْكَ الْعَرَبُ مِنْ أَطْرَافِهَا وَ أَقْطَارِهَا
- حَتَّى يَكُونَ مَا تَدَعُ وَرَاءَكَ مِنَ الْعَوْرَاتِ أَهَمَّ إِلَيْكَ مِمَّا بَيْنَ يَدَيْكَ
- إِنَّ الْأَعَاجِمَ إِنْ يَنْظُرُوا إِلَيْكَ غَداً يَقُولُوا هَذَا أَصْلُ الْعَرَبِ
- فَإِذَا اقْتَطَعْتُمُوهُ اسْتَرَحْتُمْ
- فَيَكُونَ ذَلِكَ أَشَدَّ لِكَلَبِهِمْ عَلَيْكَ وَ طَمَعِهِمْ فِيكَ
- فَأَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ مَسِيرِ الْقَوْمِ إِلَى قِتَالِ الْمُسْلِمِينَ
- فَإِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ هُوَ أَكْرَهُ لِمَسِيرِهِمْ مِنْكَ
- وَ هُوَ أَقْدَرُ عَلَى تَغْيِيرِ مَا يَكْرَهُ
- وَ أَمَّا مَا ذَكَرْتَ مِنْ عَدَدِهِمْ
- فَإِنَّا لَمْ نَكُنْ نُقَاتِلُ فِيمَا مَضَى بِالْكَثْرَةِ
- وَ إِنَّمَا كُنَّا نُقَاتِلُ بِالنَّصْرِ وَ الْمَعُونَةِ.
متن فارسی
سخنى از آن حضرت (علیه السلام) به عمر بن الخطاب گفت هنگامى، كه با او مشورت كرد، كه خود به جنگ ايرانيان برود.
- اين كارى بود كه نه پيروزى در آن به انبوهى لشكر بود و نه شكست در آن به اندك بودن آن.
- آن دين خدا بود كه خدايش پيروز گردانيد
- و لشكر او بود كه مهيّاى نبردش كرد و ياريش داد.
- تا به آنجا رسيد كه بايد برسد
- و پرتوش بر آنجا تافت كه بايد بتابد.
- خداوند ما را وعده پيروزى داده
- و خدا وعده خويش برمى آورد
- و لشكر خود را يارى مى دهد.
- جايگاه فرمانده سپاه، همانند رشته اى است كه مهره ها را در آن كشند، و او آنها را در كنار هم جاى داده.
- اگر آن رشته بگسلد، مهره ها پراكنده شوند و هر يك به سويى روند،
- آنسان، كه گرد آوردنشان هرگز ميسر نگردد.
- عربها امروز اگر چه به شمار اندك هستند ولى با وجود اسلام بسيارند.
- و به سبب اتحادشان پيروزمند.
- تو محور اين آسياب باش و ساكن بر جاى.
- به نيروى عرب آسياب را به چرخش در آور
- و آتش جنگ را به ايشان برفروز، نه به خود.
- زيرا اگر از اين سرزمين بروى، عربها از اطراف و اكناف پيمان بشكنند
- و كار به جايى كشد كه نگه دارى آنچه پشت سر نهاده اى، از آنچه روياروى آن هستى، دشوارتر گردد.
- ايرانيان فردا تو را ببينند و گويند اين است ريشه عرب،
- اگر آن را قطع كنيد، از جنگ آسوده شويد.
- و همين سبب مى شود كه حرص و طمعشان در نابود كردن تو افزون گردد.
- اما آنچه از آمدن اين قوم به جنگ مسلمانان گفتى،
- خداوند سبحان، از آمدن آنها به جنگ مسلمانان ناخشنودتر از توست
- و او تواناتر است تا آنچه را سبب ناخشنودى او مى شود، دگرگون سازد.
- اما در باب شمار بسيارشان،
- ما درگذشته هرگز به پشتگرمى انبوهى سپاه نمى جنگيديم،
- به اميد يارى و مددكارى خداوند بود كه مى جنگيديم.
قبلی بعدی
