متن عربی
6. و [منه] في حديثه (علیه السلام): (1)إِنَّ الرَّجُلَ إِذَا كَانَ لَهُ الدَّيْنُ الظَّنُونُ يَجِبُ عَلَيْهِ أَنْ يُزَكِّيَهُ لِمَا مَضَى إِذَا قَبَضَهُ.
(2)[ [قال الظنون] فالظنون الذي لا يعلم صاحبه أ [يقضيه] يقبضه من الذي هو عليه أم لا فكأنه الذي يظن به [ذلك] فمرة يرجوه و مرة لا يرجوه
(3)و [هو] هذا من أفصح الكلام و كذلك كل أمر تطلبه و لا تدري على أي شيء أنت منه فهو ظنون و على ذلك قول الأعشى-
[من] ما يجعل الجد الظنون الذي جنب صوب اللجب الماطر
مثل الفراتي إذا ما طما يقذف بالبوصي و الماهر
(4)و الجد البئر العادية في الصحراء و الظنون التي لا يعلم هل فيها ماء أم لا]
متن فارسی
در حدیث آن حضرت آمده: (1)اگر مرد طب ظنون(پرداختنش معلوم نیست) داشت واجب است موقع تحویل گرفتن زکات آنرا بدهد، به خاطر مدتی که از روی آن گذشته است.
(2)پس ظنون دینی را گویند که صاحبش آنرا از بدهکار پس می گیرد و یا نه، پس گویا که او در ظن و گمان بسر می برد، گاهی امید می بنند و گاهی امیدش را قطع می کند.
(3)واین فصیح ترین کلام است، و همچنین هرکاری که در پی آن هستی ولی نمی دانی از ان بره وضع هستی ظنون گفته می شود، وبر این معنی است قول اعیش.
یعنی قرار داده نمی شود چاه کهنه ای که گمان آب به آن میرود واز سمت باران تند بدور است.
مانند آب فرات که موقع طغیان و بالا آمدن به آن کشتی و شناگر ماهر میانداختند.
(4)جد به معنی چاه کهنه در بیابان، و ظنون: چاهی که معلوم نیست آب دارد یا نه.
قبلی بعدی