متن عربی
138.و من خطبة له (علیه السلام):يومئ فيها إلى ذكر الملاحم
- يَعْطِفُ الْهَوَى عَلَى الْهُدَى إِذَا عَطَفُوا الْهُدَى عَلَى الْهَوَى وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ.
و منها - حَتَّى تَقُومَ الْحَرْبُ بِكُمْ عَلَى سَاقٍ بَادِياً نَوَاجِذُهَا مَمْلُوءَةً أَخْلَافُهَا حُلْواً رَضَاعُهَا عَلْقَماً عَاقِبَتُهَا .
- أَلَا وَ فِي غَدٍ وَ سَيَأْتِي غَدٌ بِمَا لَا تَعْرِفُونَ يَأْخُذُ الْوَالِي مِنْ غَيْرِهَا عُمَّالَهَا عَلَى مَسَاوِئِ أَعْمَالِهَا وَ تُخْرِجُ لَهُ الْأَرْضُ أَفَالِيذَ كَبِدِهَا وَ تُلْقِي إِلَيْهِ سِلْماً مَقَالِيدَهَا .
- فَيُرِيكُمْ كَيْفَ عَدْلُ السِّيرَةِ وَ يُحْيِي مَيِّتَ الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ.
منها - كَأَنِّي بِهِ قَدْ نَعَقَ بِالشَّامِ وَ فَحَصَ بِرَايَاتِهِ فِي ضَوَاحِي كُوفَانَ فَعَطَفَ عَلَيْهَا عَطْفَ الضَّرُوسِ وَ فَرَشَ الْأَرْضَ بِالرُّءُوسِ قَدْ فَغَرَتْ فَاغِرَتُهُ وَ ثَقُلَتْ فِي الْأَرْضِ وَطْأَتُهُ بَعِيدَ الْجَوْلَةِ عَظِيمَ الصَّوْلَةِ .
- وَ اللَّهِ لَيُشَرِّدَنَّكُمْ فِي أَطْرَافِ الْأَرْضِ حَتَّى لَا يَبْقَى مِنْكُمْ إِلَّا قَلِيلٌ كَالْكُحْلِ فِي الْعَيْنِ فَلَا تَزَالُونَ كَذَلِكَ حَتَّى تَئُوبَ إِلَى الْعَرَبِ عَوَازِبُ أَحْلَامِهَا .
- فَالْزَمُوا السُّنَنَ الْقَائِمَةَ وَ الْآثَارَ الْبَيِّنَةَ وَ الْعَهْدَ الْقَرِيبَ الَّذِي عَلَيْهِ بَاقِي النُّبُوَّةِ .
- وَ اعْلَمُوا أَنَّ الشَّيْطَانَ إِنَّمَا يُسَنِّي لَكُمْ طُرُقَهُ لِتَتَّبِعُوا عَقِبَهُ.
متن فارسی
از یک خطبه ی آن حضرت در پیشگویی از حوادث ناگوار (و اشاره به حکومت امام عصر (علیه السلام))
- قائم منتظر(علیه السلام)) هواهای نفسانی را به هدایت بازمی گرداند آنگاه که مسیر هدایت( به هواهای نفسانی بازگردانده باشند، و آرای شخصی را به قرآن بازمی گرداند آنگاه که قرآن را به آرای شخصی بازگردانده باشند.
فرازی دیگر: - (پیوسته از یاری من دریغ می ورزید) تا آنکه جنگ با شما چون شتری مست بر سرپا ایستد. در حالی که دندان هایش از روی خشم نمایان و پستان هایش پر از شیر باشد[1]، شیری که آغاز نوشیدنش شیرین و آخرش بسیار تلخ است.
- هان ! هوش دارید که در فردا فردایی که نمی دانید چه حوادثی پیش می آورد حاکمی که از غیر این سرکشان است بر سر کار آید و کارگزاران آنها را بر اعمال زشتشان کیفر دهد، و زمین پاره های جگر [2]خود را برای او بیرون ریزد، و کلید گنجینه های خود را تسلیم او کند.
- آنگاه او روش عادلانه را به شما بنمایاند، و احکام کتاب سنت را که میرانده اند زنده سازد.
فرازی دیگر:[3] - گویا او را می بینم که در شام نعره بر آورده، و پرچمهای خود را در بیرون شهر کوفه به کردش آورده، و همچون شتری مست به این شهر روی آورده، و زمین را از سرها فرش کرده، دهان به نعره گشوده، و گامش در زمین کوبیده شده، در همه جا می گردد، و خشم و فشار سخت خود را بر همه وارد می آورد.
- به خدا سوگند شما را در اطراف زمین آواره کند به حدی که جز اندکی از شما به سان سرمه در چشم زنده و باز آید (و به فکر چاره افتند).پس به سنت های پابرجا و آثار روشن و پیمان نزدیکی که اکنون یادگار نبوت بر آن قرار دارد (بیعت تازهای که با من بسته اید) بچسبید، و بدانید که بر جای نماند، پیوسته چنین خواهید بود تا آنکه عقل های از دسترفته ی عرب به سرشان باز آید (به فکر چاره افتند).
- پس به سنتهای پابرجا و اثار روشن و پیمان نزدیکی که اکنون یادگار نبوت بر آن قرار دارد (بیعت تازه ای که با من بستند)بچشبید .
- و بدانید که شیطان راه های خود را برایتان هموار می کند تا در پي او به راه افتید.
[1] یعنی از نظر ساز و برگ و مردان جنگی کامل است.
[2] منظور معادن و گنجینه هایی است که در دل زمین نهفته است.
[3] ظاهرا اشاره دارند به خروج سفیانی ،یا فتنه عبد الملک مروان که در سال 73 بر کوفه چیره شد،مصعب بن زبیر را کشت و مردم را به خاک و خون کشید.
