متن عربی

229.و من كلام ((له (علیه السلام):في وصف بيعته بالخلافة

1. وَ بَسَطْتُمْ يَدِي فَكَفَفْتُهَا وَ مَدَدْتُمُوهَا فَقَبَضْتُهَا ثُمَّ تَدَاكَكْتُمْ عَلَيَّ تَدَاكَّ الْإِبِلِ الْهِيمِ عَلَى حِيَاضِهَا يَوْمَ وِرْدِهَا .
2. حَتَّى انْقَطَعَتِ‏ النَّعْلُ وَ سَقَطَ الرِّدَاءُ وَ وُطِئَ الضَّعِيفُ وَ بَلَغَ مِنْ سُرُورِ النَّاسِ بِبَيْعَتِهِمْ إِيَّايَ أَنِ ابْتَهَجَ بِهَا الصَّغِيرُ وَ هَدَجَ إِلَيْهَا الْكَبِيرُ وَ تَحَامَلَ نَحْوَهَا الْعَلِيلُ وَ حَسَرَتْ إِلَيْهَا الْكِعَابُ‏.

[قال الشريف: و قد تقدم مثله بألفاظ مختلفة.]

متن فارسی

از یک سخن آن حضرت در وصف بیعت با او برای خلافت

1. مشتم را گشودید و من بستم، و دستم را کشیدید و من جمع کردم، آنگاه به سان شتران تشنه ای که روز آبیاری بر سر گودال های آب ازدحام کنند بر سرم ازدحام کردید.
2. به طوری که بند کفشم پاره شد،و عبا از دوشم افتاد، و افراد ناتوان پایمال شدند، و شادمانی مردم از بیعت با من به آنجا رسید که کودکان خوشحال شدند، و سالخوردگان با پاهای لرزان به سوی آن شتافتند، و بیماران به سختی خود را به آن رساندند، و دوشیزگان جوان بی نقاب به صحنه آمدند.

مؤلف: نظیر این سخن پیش از این (در خطبه های ۵۴ و ۱۳۷) گذشت.