متن عربی

26.و من عهد له (علیه السلام) إلی بعض عماله و قد بعثه علی الصدقة :
أَمَرَهُ بِتَقْوَی اللَّهِ فِي سَرَائِرِ أَمْرِهِ وَ خَفِيَّاتِ عَمَلِهِ حَيْثُ لَا شَهِيدَ غَيْرُهُ وَ لَا وَکيلَ دُونَهُ وَ أَمَرَهُ أَلَّا يَعْمَلَ بِشَيْ‏ءٍ مِنْ طَاعَةِ اللَّهِ فِيمَا ظَهَرَ فَيُخَالِفَ إِلَی غَيْرِهِ فِيمَا أَسَرَّ وَ مَنْ لَمْ يَخْتَلِفْ سِرُّهُ وَ عَلَانِيَتُهُ وَ فِعْلُهُ وَ مَقَالَتُهُ فَقَدْ أَدَّی الْأَمَانَةَ وَ أَخْلَصَ الْعِبَادَةَ وَ أَمَرَهُ أَلَّا يَجْبَهَهُمْ وَ لَا يَعْضَهَهُمْ وَ لَا يَرْغَبَ عَنْهُمْ تَفَضُّلًا بِالْإِمَارَةِ عَلَيْهِمْ فَإِنَّهُمُ الْإِخْوَانُ فِي الدِّينِ وَ الْأَعْوَانُ عَلَی اسْتِخْرَاجِ الْحُقُوقِ وَ إِنَّ لَک فِي هَذِهِ الصَّدَقَةِ نَصِيباً مَفْرُوضاً وَ حَقّاً مَعْلُوماً وَ شُرَکاءَ أَهْلَ مَسْکنَةٍ وَ ضُعَفَاءَ ذَوِي فَاقَةٍ وَ إِنَّا مُوَفُّوک حَقَّک فَوَفِّهِمْ حُقُوقَهُمْ وَ إِلَّا تَفْعَلْ فَإِنَّک مِنْ أَکثَرِ النَّاسِ خُصُوماً يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ بُؤْسَی لِمَنْ خَصْمُهُ عِنْدَ اللَّهِ الْفُقَرَاءُ وَ الْمَسَاکينُ وَ السَّائِلُونَ وَ الْمَدْفُوعُونَ وَ الْغَارِمُونَ وَ ابْنُ السَّبِيلِ وَ مَنِ اسْتَهَانَ بِالْأَمَانَةِ وَ رَتَعَ فِي الْخِيَانَةِ وَ لَمْ يُنَزِّهْ نَفْسَهُ وَ دِينَهُ عَنْهَا فَقَدْ أَحَلَّ بِنَفْسِهِ الذُّلَّ وَ الْخِزْيَ فِي الدُّنْيَا وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ أَذَلُّ وَ أَخْزَی وَ إِنَّ أَعْظَمَ الْخِيَانَةِ خِيَانَةُ الْأُمَّةِ وَ أَفْظَعَ الْغِشِّ غِشُّ الْأَئِمَّةِ وَ السَّلَامُ .

متن فارسی

از جمله نامه ای است از اميرالمومنين (علیه السلام)که آن را به يکی از عمال و کارگزاران خود نوشته است، اميرالمومنين هنگامی اين نامه را به او نوشت که وی را برای دريافت صدقه و زکات فرستاده بود:

من او را به پرهيز از ناخشنودی خدا در مورد آنچه از کارهای او که نهان است و هر چه از اعمال او که پوشيده و پنهان است فرمان می دهم، در جايی که نه شاهدی غير از خدا وجود دارد و نه کس ديگری که کفايت امر انسان را بکند جز او يافته می شود، و نيز به او فرمان می دهم که در ظاهر و آشکار چيزی از اطاعت اوامر الهی را انجام ندهد که در باطن و نهان عملی مخالف آن از وی سر بزند و (بدان که) هر کس پنهان و آشکار او و کردار و گفتار او مختلف نباشد، پس به حقيقت، چنين کسی، امانت الهی را ادا کرده و عبادت را خالص برای خدا انجام داده است.
همچنين به او امر می کنم که با پرداخت کنندگان زکات به نوعی روبرو نشود که آنان رنجيده خاطر گردند و نيز نسبت دروغگويی به ايشان ندهد و بهتان به آنان نزند و به اين علت که بر آنها فرمان می راند، خود را بالاتر از ايشان نداند و تحقيرشان نکند و از معاشرت و نشست و برخاست با آنان سر ، باز نزند، و از آنها روی نگرداند، که همانا، ايشان، برادران دينی و ياری کنندگان در به دست آوردن حقوق الهی هستند.
 مسلم است که در اين زکات تو دارای سهمی ثابت و لازم و حقی معلوم و معين، هستی و شريکانی هم از مسکينان و ضعيفان و نيازمندان و فقيران داری و همانا ما حق تو را کامل می پردازيم تو نيز حق شريکانت را ، کامل بپرداز و اگر تو چنين نکنی، پس به راستی، دشمنان و مدعيان تو، در قيامت از دشمنان و مدعيان بيشتر مردم، افزونتر خواهند بود و بدبختی و عذاب شديد برای کسی است که دشمن و طرف دعوی او در نزد خدا فقيران و مسکينان و بينوايان و مستمندانی که ديگران به آنها کمک نمی کنند و آنان را از خود می رانند و قرضداران، و ابن السبيل ها، باشند، آن کس که امانت را خوار دارد و در خيانت بچرد (يعنی همواره خيانت بورزد) و خود و دينش را از آلودگی پاک ندارد پس به حقيقت، در دنيا، خواری و رسوايی را به جان خود فرود آورده و او در آخرت ذليلتر و خوارتر از ديگر گناهکاران است.
 همانا ، بزرگترين خيانت، خيانت به امت اسلام و زشت ترين دغلکاری، دغلکاری نسبت به پيشوايان امت است.
و سلام به کسانی که شاي ستگی آن را دارند.