اما بعد. دنيا آدمی را چنان به خود مشغول می دارد، که از ديگر چيزها غافل می گرداند. دنيا طلب از دنيا بهره ای نبرد، جز آنکه، آزمندی و شيفتگيش فزونی گيرد.
و آنچه از دنيا به چنگش افتاده او را از آنچه هنوز به دستش نيفتاده، بی نياز نکند. پس از آن جدايی است، از آنچه گرد آورده يا شکستن و در هم ريختن آنچه محکم کرده و انتظام داده.
اگر از آنچه گذشته است پند گيری، باقی مانده را نگه توانی داشت. والسلام.
