متن عربی

 (126) (و من كلام له ( عليه السلام  ) لما عوتب على تصييره الناس إسوة في العطاء من غير تفضيل أولى السابقات و الشرف

1. أَ تَأْمُرُونِّي أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِيمَنْ وُلِّيتُ عَلَيْهِ
2. وَ اللَّهِ لَا أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِيرٌ
3. وَ مَا أَمَّ نَجْمٌ فِي السَّمَاءِ نَجْماً
4. وَ لَوْ كَانَ الْمَالُ لِي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ
5. فَكَيْفَ وَ إِنَّمَا الْمَالُ مَالُ اللَّهِ
6. ثُمَّ قَالَ ( عليه السلام  ) أَلَا وَ إِنَّ إِعْطَاءَ الْمَالِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذِيرٌ وَ إِسْرَافٌ
7. وَ هُوَ يَرْفَعُ صَاحِبَهُ فِي الدُّنْيَا وَ يَضَعُهُ فِي الْآخِرَةِ
8. وَ يُكْرِمُهُ فِي النَّاسِ وَ يُهِينُهُ عِنْدَ اللَّهِ
9. وَ لَمْ يَضَعِ امْرُؤٌ مَالَهُ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ إِلَّا حَرَمَهُ اللَّهُ شُكْرَهُمْ
10. وَ كَانَ لِغَيْرِهِ وُدُّهُمْ
11. فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ النَّعْلُ يَوْماً فَاحْتَاجَ إِلَى مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَدِينٍ وَ أَلْأَمُ خَلِيلٍ.

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام) هنگامى كه او را مورد عتاب قرار دادند كه چرا عطايا را به تساوى تقسيم مى كند.

1. آيا مرا فرمان مى دهيد كه پيروزى را طلب كنم، به ستم كردن بر كسى كه زمامدار او شده ام
2. به خدا سوگند، چنين نكنم تا شب و روز از پى هم مى آيند
3. و در آسمان ستاره اى از پس ستاره ديگر طلوع مى كند.
4. اگر اين مال از آن من مى بود، باز هم آن را به تساوى به ميانشان تقسيم مى كردم.
5. پس چگونه چنين نكنم، در حالى كه، مال از آن خداوند است.
6. سپس، فرمود: بخشيدن مال به كسى كه حق او نباشد، خود گونه اى تبذير و اسراف است
7. كه بخشنده را در اين جهان بر مى افرازد و در آن دنيا پست مى سازد.
8. در ميان مردم مكرّمش مى دارد و در نزد خدا خوار مى گرداند.
9. هركس دارايى خود را بيجا صرف كند و به نااهلش ببخشد، خداوند از سپاسگزارى آنها محرومش گرداند.
10. آنان به جاى او، ديگرى را به دوستى خواهند گرفت
11. و اگر روزى او را حادثه اى پيش آيد و به ياريشان نياز افتد، آنها را بدترين ياران و سرزنش كننده ترين كسان خود خواهد يافت.