متن عربی

38.و من كلام له  (علیه السلام):و فيها علة تسمية الشبهة شبهة ثم بيان حال الناس فيها

(1)وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ

(2)فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اللَّهِ فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا الْيَقِينُ وَ دَلِيلُهُمْ سَمْتُ الْهُدَى

(3)وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا الضَّلَالُ وَ دَلِيلُهُمُ الْعَمَى

(4)فَمَا يَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ

(5)وَ لَا يُعْطَى الْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ‏.

متن فارسی

 از خطبه های آن حضرت است در وجه تسمیه شبهه

(1)باین جهت شبهه را شبهه نامیدند که آن کار و عقیده و مطلب شبیه حق می باشد.

(2)و اما دوستان خدا روشنایی ایشان در کشف تاریکی های شبهه یقین ایشان است و راهنمای ایشان راه و طریقه هدایت است.

(3)و اما دشمنان خدا در موقع شبهه دعوتشان بسوی گمراهی و فساد است وراهنمای ایشان کوری و بی بصیرتی است.

(4)از مرگ نجات نمی یابد کشی که از ان می ترسد(با ترس از چنگال مرک نتوان نجات یافت).

(5)و  به کسی که دوست دار بقاء و جاودانگی است آنرا نمی دهند.