متن عربی

(46) (و من كلام له ( عليه السلام  ) عند عزمه على المسير إلى الشام

1. اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ
2. وَ كَآبَةِ الْمُنْقَلَبِ
3. وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ
4. اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِي السَّفَرِ
5. وَ أَنْتَ الْخَلِيفَةُ فِي الْأَهْلِ
6. وَ لَا يَجْمَعُهُمَا غَيْرُكَ
7. لِأَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لَا يَكُونُ مُسْتَصْحَباً
8. وَ الْمُسْتَصْحَبَ لَا يَكُونُ مُسْتَخْلَفاً
9. أقول و ابتداء هذا الكلام مروي عن رسول الله ( صلى الله عليه وآله و سلم )
10. و قد قفاه أمير المؤمنين (علیه السلام)بأبلغ كلام و تممه بأحسن تمام
11. من قوله و لا يجمعهما غيرك إلى آخر الفصل

متن فارسی

سخنى از آن حضرت (علیه السلام) هنگامى كه به قصد شام سفر مى كرد

1. بار خدايا، به تو پناه مى برم از سختى سفر
2. و از اندوه بازگشت.
3. و به تو پناه مى برم، از اين كه به هنگام بازگشت بينم كه به زن و فرزند يا داراييم آسيبى رسيده باشد.
4. بار خدايا، در اين سفر تو همراه من هستى
5. و جانشين مرد مسافر در ميان خاندانش نيز، تويى.
6. كسى جز تو نتواند كه اين دو مهم را كفايت كند.
7. زيرا آنكه جانشين مسافر است، در خانه، همسفر او نتواند بود
8. و آنكه همسفر اوست، چگونه جانشين او در خانه تواند شد.
9. من مى گويم:ابتداى اين كلام از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) روايت شده
10. و امير المؤمنين با عباراتى در نهايت بلاغت آن را پى گرفته و به نيكوترين وجهى به پايان رسانيده است.
11. سخن او از «لا يجمعها» است تا آخر.