متن عربی

 [362] (1) وَ رُوِيَ أَنَّهُ[علیه السلام] قَلَّمَا اعْتَدَلَ بِهِ الْمِنْبَرُ إِلَّا قَالَ أَمَامَ [خُطْبَتِهِ‏] الْخُطْبَةِ أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا اللَّهَ فَمَا خُلِقَ امْرُؤٌ عَبَثاً فَيَلْهُوَ وَ لَا تُرِكَ سُدًى فَيَلْغُوَ.

(2)وَ مَا دُنْيَاهُ الَّتِي تَحَسَّنَتْ لَهُ بِخَلَفٍ مِنَ الْآخِرَةِ الَّتِي قَبَّحَهَا سُوءُ النَّظَرِ عِنْدَهُ وَ مَا الْمَغْرُورُ الَّذِي ظَفِرَ مِنَ الدُّنْيَا بِأَعْلَى هِمَّتِهِ كَالْآخَرِ الَّذِي ظَفِرَ مِنَ الْآخِرَةِ بِأَدْنَى سُهْمَتِهِ‏.

متن فارسی

نقل شده که آن حضرت کمتر در منبر قرار می گرفت مگر اینکه پیش از خطبه می فرمود:(1) ای مردم از خدا بترسید، هیچ کس عبث آفریده نشده که مشغول لهو و باطل شود، و رها نگذاشته شده تا لغو و بیهود شود.

(2)و دنیایی که خود را در نظر او خوب جلوه داده عوض و جانشین نمی باشد از آخرتی که نگرش بد آنرا در نظرش زشت نشان داده، و نیست شخص مغرورری که از دنیا به آخرین همت خود دست یافته مانند شخص دیگری که از آخرتش به کمترین سهمیه اش دست یافته است.