متن عربی

38.و من كلام ((له (علیه السلام):و فيها علة تسمية الشبهة شبهة ثم بيان حال الناس فيها

1.      وَ إِنَّمَا سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ شُبْهَةً لِأَنَّهَا تُشْبِهُ الْحَقَّ فَأَمَّا أَوْلِيَاءُ اللَّهِ فَضِيَاؤُهُمْ فِيهَا الْيَقِينُ وَ دَلِيلُهُمْ سَمْتُ الْهُدَى.

2.      وَ أَمَّا أَعْدَاءُ اللَّهِ فَدُعَاؤُهُمْ فِيهَا الضَّلَالُ وَ دَلِيلُهُمُ الْعَمَى.

3.      فَمَا يَنْجُو مِنَ الْمَوْتِ مَنْ خَافَهُ وَ لَا يُعْطَى الْبَقَاءَ مَنْ أَحَبَّهُ‏.

متن فارسی

از یک سخن آن حضرت در علت نامگذاری شبهه به این نام ،وبیان حال  مردم به هنگام وجود شبهه

1. شبهه را از آن رو شبهه نامیدند که باحق شباهت دارد ؛اما دوستان خدا به هنگام وجود شبهه نورشان یقین ،و رهنمایشان جهت گیری به سوی هدایت است.
2. واما دشمنان خدا به آن هنگام دعوتشان به گمراهی است ورهنمایشان کوری و نابینایی است...
3. آن که ازمرگ می هراسد از آن رهایی ندارد ،وآن که ماندن را دوست دارد آن را به او نبخشند.