متن عربی
39.وَ مِنَ الْکَلَام لَه علیه السلام خطبها عند علمه بغزوة النعمان بن بشیر صاحب معاویة لعین التمر
و فیها یبدی عذره، و یستنهض الناس لنصرته:
- مُنیِتُ بِمَنْ لا یُطِیعُ إِذَا أَمَرْتُ،
- وَ لا یُجِیبُ إِذَا دَعَوْتُ،
- لا أبالَکُمْ!
- مَا تَنْتَظِرُونَ بِنَصْرِکُمْ رَبَّکُمْ؟
- أَمَا دِیْنٌ یَجْمَعُکُمْ،
- وَ لا حَمِیَّةَ تُحْمِشُکُمْ!
- أَقُومُ فِیکُمْ مُسْتَصْرِخاً،
- وَ أُنادِیکُمْ مُتَغَوِّثاً،
- فَلا تَسْمَعُونَ لِی قَوْلاً،
- وَ لا تُطِیعُونَ لِی أَمْراً،
- حَتَّى تَکَشَّفَ الْاُمُورُ عَنْ عَوَاقِبِ الْمَسَاءَةِ؟
- فَمَا یُدْرَکُ بِکُمْ ثارٌ،
- وَ لا یُبْلَغُ بِکُمْ مَرَامٌ.
- دَعَوْتُکُمْ إِلَى نَصْرِ إِخْوَانِکُمْ فَجَرْجَرْتُمْ جَرْجَرَةَ الْجَمَلِ الْاَسَرِّ،
- وَ تَثَاقَلْتُمْ تَثَاقُلَ الْنِّضْوِ الْاَدْبَرِ،
- ثُمَّ خَرَجَ إِلَیَّ مِنْکُمْ جُنَیْدٌ مُتَذَائِبٌ ضَعِیفٌ (کَأَنَّما یُسَاقُونَ إِلَى الْمَوْتِ وَ هُمْ یَنْظُرُونَ).
قال السیّد الشریف: أقول: قوله (علیه السلام): «متذائب» أى مضطرب، من قولهم: تذاءبت الریح، أى اضطرب هبوبها. و منه سمّى الذئب ذئباً، لاضطراب مِشیَتِه.
متن فارسی
39.از خطبه هاى آن حضرت است هنگام آگاهى از حمله «نعمان بن شبیر» (از یاران معاویه) به «عین التمر» (منطقه شمالى عراق) بیان عذر خویش (از عدم مقابله سریع با دشمن) و بسیج مردم براى یارى و همکارى
- نکوهش کوفیان: من گرفتار مردمى هستم که هرگاه به آن ها فرمان مى دهم، اطاعت نمى کنند
- و هر زمان که آنان را فرامى خوانم اجابت نمى کنند.
- اى بى اصل ها!
- براى یارى آیین پروردگارتان منتظر چه هستید؟
- آیا دینى ندارید که شما را دور خود جمع کند
- و یا غیرتى که شما را به خشم آورد؟
- من در میان شما به پا مى خیزم
- و فریاد مى کشم و دردمندانه از شما یارى مى طلبم،
- اما نه سخن مرا مى شنوید
- و نه از دستورم اطاعت مى کنید
- تا زمانى که عواقب اعمال سوء شما ظاهر شود (و پشیمان گردید، در زمانى که کار از کار گذشته و پشیمانى سودى ندارد)
- با این حال با شما نه انتقام خون بى گناهى گرفته مى شود
- و نه هدف مطلوبى به دست مى آید.
- سستى دربرابر دشمن: من شما را به یارى برادرانتان ـ که در چنگال دشمن گرفتار شده اند ـ فراخواندم ولى شما همانند شترى که از درد سینه بنالد، آه و ناله سردادید
- و یا همانند حیوان لاغرى که پشتش زخم باشد، کُندى کردید!
- سپس گروه اندکى به سوى من آمدند، گروهى مضطرب و وحشت زده و ناتوان، که «گویى آن ها را به سوى مرگ مى برند در حالى که آن را با چشم خود نظاره مى کنند».{1}
سید رضى ؛ مى گوید: این که امام (علیه السلام) مى فرماید «متذائب» یعنى مضطرب و در اصل از «تذائبت الریح» یعنى بادهاى مخالف یکدیگر وزید گرفته شده و گرگ را «ذئب» گویند زیرا راه رفتن او به صورت مضطرب است.
قبلی بعدی