متن عربی

122 - وَ قَدْ تَبِعَ جَنازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَكُ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:

1. كَاَنَّ الْمَوتَ فيها عَلى غَيْرِنا كُتِبَ، وَ كَاَنَّ الْحَقَّ فيها عَلى غَيْرِنا وَجَبَ،
2. وَ كَاَنَّ الَّذى نَرى مِنَ الاَْمْواتِ سَفْرٌ عَمّا قَليل اِلَيْنا راجِعُونَ،
3. نُبَوِّئُهُمْ اَجْداثَهُمْ، وَ نَأْكُلُ تُراثَهُمْ، كَاَنّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ،
4. ثُمَّ قَدْ نَسينا كُلَّ واعِظ وَ واعِظَة، وَ رُمينا بِكُلِّ فادِح   وَ جائِحَة.

متن فارسی

امام دنبال جنازه ای‌ می‌ رفت شنید مردی‌ می‌ خندد، فرمود:

1. گویا مردن در این جهان را برای‌ غیر ما ثبت کرده اند، و انگار حق بر غیر ما واجب شده،
2. و خیال می‌ کنی‌ مردگانی‌ که می‌ بینیم مسافرانی‌ هستند که به زودی‌ به جانب ما بازمی‌ گردند،
3. آنان را در قبرهایشان می‌ نهیم و ارثشان را می‌ خوریم، گویی‌ ما پس از آنها جاودان خواهیم بود،
4. که پند پنددهندگان را از یاد بردیم، و نشانه هر بلای‌ سخت و سنگین شدیم.