خانه > عبرت از مرگ دیگران ( حکمت شماره 122 )
خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
متن عربی
122 - وَ قَدْ تَبِعَ جَنازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَكُ، فَقالَ عَلَيْهِ السَّلامُ:
- كَاَنَّ الْمَوتَ فيها عَلى غَيْرِنا كُتِبَ، وَ كَاَنَّ الْحَقَّ فيها عَلى غَيْرِنا وَجَبَ،
- وَ كَاَنَّ الَّذى نَرى مِنَ الاَْمْواتِ سَفْرٌ عَمّا قَليل اِلَيْنا راجِعُونَ،
- نُبَوِّئُهُمْ اَجْداثَهُمْ، وَ نَأْكُلُ تُراثَهُمْ، كَاَنّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ،
- ثُمَّ قَدْ نَسينا كُلَّ واعِظ وَ واعِظَة، وَ رُمينا بِكُلِّ فادِح وَ جائِحَة.
متن فارسی
امام دنبال جنازه ای می رفت شنید مردی می خندد، فرمود:
- گویا مردن در این جهان را برای غیر ما ثبت کرده اند، و انگار حق بر غیر ما واجب شده،
- و خیال می کنی مردگانی که می بینیم مسافرانی هستند که به زودی به جانب ما بازمی گردند،
- آنان را در قبرهایشان می نهیم و ارثشان را می خوریم، گویی ما پس از آنها جاودان خواهیم بود،
- که پند پنددهندگان را از یاد بردیم، و نشانه هر بلای سخت و سنگین شدیم.
قبلی بعدی
