متن عربی
211.و من خطبة (له (علیه السلام):في عجيب صنعة الكون
- وَ كَانَ مِنِ اقْتِدَارِ جَبَرُوتِهِ وَ بَدِيعِ لَطَائِفِ صَنْعَتِهِ أَنْ جَعَلَ مِنْ مَاءِ الْبَحْرِ الزَّاخِرِ الْمُتَرَاكِمِ الْمُتَقَاصِفِ يَبَساً جَامِداً.
- ثُمَّ فَطَرَ مِنْهُ أَطْبَاقاً فَفَتَقَهَا سَبْعَ سَمَاوَاتٍ بَعْدَ ارْتِتَاقِهَا فَاسْتَمْسَكَتْ بِأَمْرِهِ وَ قَامَتْ عَلَى حَدِّهِ .
- وَ أَرْسَى أَرْضاً يَحْمِلُهَا الْأَخْضَرُ الْمُثْعَنْجِرُ وَ الْقَمْقَامُ الْمُسَخَّرُ قَدْ ذَلَّ لِأَمْرِهِ وَ أَذْعَنَ لِهَيْبَتِهِ وَ وَقَفَ الْجَارِي مِنْهُ لِخَشْيَتِهِ .
- وَ جَبَلَ جَلَامِيدَهَا وَ نُشُوزَ مُتُونِهَا وَ أَطْوَادِهَا [أَطْوَادَهَا] فَأَرْسَاهَا فِي مَرَاسِيهَا وَ أَلْزَمَهَا قَرَارَاتِهَا [قَرَارَتَهَا] فَمَضَتْ رُءُوسُهَا فِي الْهَوَاءِ وَ رَسَتْ أُصُولُهَا فِي الْمَاءِ .
- فَأَنْهَدَ جِبَالَهَا عَنْ سُهُولِهَا وَ أَسَاخَ قَوَاعِدَهَا فِي مُتُونِ أَقْطَارِهَا وَ مَوَاضِعِ أَنْصَابِهَا فَأَشْهَقَ قِلَالَهَا وَ أَطَالَ أَنْشَازَهَا وَ جَعَلَهَا لِلْأَرْضِ عِمَاداً وَ أَرَّزَهَا فِيهَا أَوْتَاداً فَسَكَنَتْ عَلَى حَرَكَتِهَا مِنْ أَنْ تَمِيدَ بِأَهْلِهَا أَوْ تَسِيخَ بِحِمْلِهَا أَوْ تَزُولَ عَنْ مَوَاضِعِهَا.
- فَسُبْحَانَ مَنْ أَمْسَكَهَا بَعْدَ مَوَجَانِ مِيَاهِهَا وَ أَجْمَدَهَا بَعْدَ رُطُوبَةِ أَكْنَافِهَا فَجَعَلَهَا لِخَلْقِهِ مِهَاداً وَ بَسَطَهَا لَهُمْ فِرَاشاً فَوْقَ بَحْرٍ لُجِّيٍّ رَاكِدٍ لَا يَجْرِي وَ قَائِمٍ لَا يَسْرِي.
- تُكَرْكِرُهُ الرِّيَاحُ الْعَوَاصِفُ وَ تَمْخُضُهُ الْغَمَامُ الذَّوَارِفُ إِنَّ فِي ذلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشى.
متن فارسی
از یک خطبه ی آن حضرت در شگفتی آفرینش جهان هستی
- از دیگر نشانه های قدرت بی انتها و بزرگ، و آفرینش های زیبا و سترگ او این است که از میان آب های انبوه و انباشته و شکننده ی دریا زمین خشک و جامدی پدید آورد.
- سپس از آن طبقاتی آفرید و آنها را که به هم چسبیده بود از هم شکافت و هفت آسمان بساخت. آسمان ها به امر آفریدگار شکل گرفتند و در حدودی که برای آنها قرار داده بود استقرار یافتند.
- زمینی را که از دل آب برآمده بود و دریای نیلگون و پر آب و سرشار آن را بر روی خود حمل می کرد استوار داشت، دریایی که مسخر فرمان حق بود، و سر به امر او فرود آورده و تسلیم هیبت خداوندیش گشته بود، و آبهای جاریش از خشیت او از ریزش بازمانده بود.
- و تخته سنگ هایی سخت و کوه هایی بلند و ناهموار در آن پدید آورد، پس پایه هایش را در زمین فرو برد و در جاهای خود برنشاند. سرهای آنها در هوا برافراشته شد، و ریشه هایش در آب محکم گشت.
- بدین شیوه کوه ها را از سطح دشتها فراز آورد، و ریشه های آنها را در دل اطراف زمین و جاهایی که تنهاش نمودار باشد فروبرد، قله هاشان را به اوج رساند، و برآمدگیهاشان را بلند بداشت، و آنها را ستون زمین ساخت، و چون میخ در دل آن گذاشت، از این رو ضمن حرکت از لرزاندن اهلش و فرو بردن بارش و در رفتن از جایش باز ایستاد.
- پاک و منزه خدایی که زمین را پس از آشفتگی آب هایش داشت،آفریدگانش بپرداخت، مانند بستری به زیر آنان ساخت! بستری که رورى آبی ژرف و آرام و ایستا و بی حرکت قرار دارد.
- که بادهای تند امواج آن را به این سو و آن سو می برد، و ابرهای بارنده آن را می جنباند. «در این آفرینش شگفت پند و عبرتی است برای کسی که از خدا بترسد.»[1]
[1] سوره ی نازعات، آیه ی ۲۶.
