عمرى كه خدا از فرزند آدم پوزش را مى پذيرد شصت سال است.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >  دانستنی های نهج البلاغه (در کلام اندیشمندان)  >  شيخ آقا بزرگ تهراني

شيخ آقا بزرگ تهراني

گفتار علامه شيخ آقابزرگ تهراني درباره ي نهج البلاغه
علامه متتبع و کتابشناس نامي، شيخ آقابزرگ تهراني، در جلد چهارم کتاب گرانقدرش «الذريعه» تحت عنوان «ترجمه ي نهج البلاغه» مي نويسد:
«بعد از انقطاع وحي الهي کتابي از نظر اعتماد مانند نهج البلاغه تدوين نشده است. کتابي که راه صحيح علم و عمل را به انسان نشان مي دهد و پرتوي از علم الهي بر آن تابيده و بوي عطر سخنان پيغمبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم از آن مي تراود.
نهج البلاغه صدف مرواريدهاي حکمت و گنجينه ي ياقوت هاي سخن است.
مواعظي که طي خطبه هاي آن ديده مي شود و نامه هاي حضرت، تار و پود
دل ها را به سوي خود مي کشد. کلمات قصار آن نيز ضامن سعادت دنيا و آخرت است. طالبان حقايق را به ديدن گمشده ي خود ارشاد مي کند و فرزانگان را به راه سياست و سيادتشان رهبري مي نمايد.
کتابي که داراي چنين ارزشي است، جا دارد که انديشمندان در پيشگاهش زانو زنند و کاوشگران آن را مورد مطالعه و بررسي قرار دهند. و شايسته است که پيرامون آن کتاب ها و رساله ها نوشته شود، تا همه يا بعضي از مطالب آن روشن گردد و به زبان هاي ديگر هم ترجمه شود، تا اهل هر زباني کفي از آن دريا بردارند.»
همچنين در جلد چهاردهم کتاب «الذريعه» زير عنوان نهج البلاغه مي نويسد:
«نهج البلاغه از لحاظ اشتهار و مقام والا و ارزش و جايگاه بلندي که دارد همچون آفتاب نيمروز است. چقدر زشت است که خردمند بينا سوال کند آفتاب تابان چيست؟ با اين که مي بيند پرتو آن سرتاسر جهان را فراگرفته است. نهج البلاغه نيز چنين است، زيرا شهرت آن شرق و غرب عالم را پر کرده و نام آن به گوش جهانيان رسيده است.
از تعليمات نهج البلاغه کليه ي افراد بشر استفاده مي برند، چون مطالب اين کتاب از معدن وحي الهي صادر شده است. نهج البلاغه در تبليغ و تعليم، برادر قرآن کريم است و دواي درد هر دردمند و بيمار و دستورالعملي است براي به دست آوردن سعادت دنيا و سيادت آخرت، با اين فرق که قرآن را حامل وحي الهي بر قلب پيغمبر امين صلي الله عليه و آله و سلم نازل کرده است و نهج البلاغه انشاء باب مدينه ي علم پيغمبر و حامل وحي او، يعني سيدالموحدين و امام المتقين اميرالمومنين علي عليه السلام من رب العالمين است...».
منبع: سيدرضي مولف نهج البلاغه، ص 227.