متن عربی

97.وَ مِنْ كَلام لَهُ عَلَيْهِ السّلامُ

وَ اللّهِ لايَزالُونَ حَتّى لايَدَعُوا لِلّهِ مُحَرَّماً اِلاَّ اسْتَحَلُّوهُ،
وَلا عَقْداً اِلاّ حَلُّوهُ. وَ حَتّى لايَبْقى بَيْتُ مَدَر وَلا وَبَر اِلاّ دَخَلَهُ ظُلْمُهُمْ،
وَ نَزَلَ بِهِ عَيْثُهُمْ، وَ نَبا بِهِ سُوءُ رَعْيِهِمْ. وَحَتّى يَقُومَ الْباكِيانِ يَبْكِيانِ:
باك يَبْكى لِدينِهِ، وَ باك يَبْكى لِدُنْياهُ.
وَ حَتّى تَكُونَ نُصْرَةُ اَحَدِكُمْ مِنْ اَحَدِهِمْ كَنُصْرَةِ الْعَبْدِ مِنْ سَيِّدِهِ،
اِذا شَهِدَ اَطاعَهُ،وَ اِذا غابَ اغْتابَهُ.
وَ حَتّى يَكُونَ اَعْظَمَكُمْ فيها عَناءً اَحْسَنُكُمْ بِاللّهِ ظَنّاً.
فَاِنْ اَتاكُمُ اللّهُ بِعافِيَة فَاقْبَلُوا، وَ اِنِ ابْتُليتُمْ فَاصْبِرُوا، فَاِنَّ الْعاقِبَةَ لِلْمُتَّقينَ.

به خدا قسم بنى امیه همواره ستم مى نمایند تا از حرامهاى خدا حرامى را باقى نگذارند مگر حلال کنند،
و پیمانى را رها ننمایند مگر بشکنند، و خانه اى از گل و خیمه اى از پشم نماند مگر اینکه ستمشان وارد آن شود،
و فسادشان آن خانه را فرا گیرد، و بدى رفتارشان اهل آن را پراکنده کند. تا آنجا که دو دسته بگریند:
مردمى بر دینشان، و مردمى بر دنیایشان.
کار به جایى رسد که دادخواهى یکى از شما از یکى از آنها همچون دادخواهى برده از ارباب شود،
که در حضور ارباب اطاعتش نماید،و در غیاب او بدگویى کند.
و تا جایى که بزرگترین شما در آن حکومت در تحمل سختى و رنج کسى است که بیشترین حسن ظن را به خدا دارد.
پس اگر خداوند عافیت عنایت کرد به دیده منّت دارید، و اگر دچار حادثه شدیدصبر پیشه کنید، که عاقبت از آنِ پرهیزکاران است.