متن عربی

199. و قال (علیه السلام):فی صِفَةِ الْغَوْغَاءِ: هُمُ الَّذِینَ إِذَا اجْتَمَعُوا غَلَبُوا، وَ إِذَا تَفَرَّقُوا لَمْ یُعْرَفُوا، وَ قیل: بَلْ قال (علیه السلام):

هُمُ الَّذِینَ إِذَا اجْتَمَعُوا ضَرُّوا، وَ إِذَا تَفَرَّقُوا نَفَعُوا، فقیِل: قد عرَفنا مَضَّرة اجتماعِهم، فَما مَنفعَةُ افتِراقهم؟ فقال: یَرْجِعُ أَصْحَابُ الْمِهَنِ إِلَى مِهْنَتِهِمْ، فَیَنْتَفِعُ النَّاسُ بِهِمْ، کَرُجُوعِ الْبَنَّاءِ إِلَى بِنَائِهِ، وَ النَّسَّاجِ إِلَى مَنْسَجِهِ، وَ الْخَبَّازِ إِلَى مَخْبَزِهِ.

متن فارسی

 امام (علیه السلام) در بیان صفت توده هاى بى بند وبارى که گاه دست به دست هم مى دهند و مفاسدى در جامعه ایجاد مى کنند فرمود:

آن ها کسانى هستند که هر وقت هماهنگ شوند غالب مى گردند و هنگامى که پراکنده شوند شناخته نخواهند شد. در تعبیر دیگرى گفته شده که امام (علیه السلام) فرمود:

آن ها کسانى هستند که هرگاه متحد شوند زیان مى رسانند و هر زمان متفرق گردند سود به بار مى آورند. کسى سؤال کرد: زیان آن ها را به هنگام متحد شدن دانستیم، منفعت آن ها به هنگام پراکنده شدن چیست؟

امام (علیه السلام) فرمود:

پیشه وران واهل کسب (از آن ها) به کارهاى خود بازمى گردند و مردم از کار آن ها بهره مند مى شوند؛ بنّا به سراغ بنّایى مى رود و بافنده مشغول بافندگى مى شود و نانوا به پخت نان مى پردازد.