متن عربی

88. وَحَکى عَنهُ أبوجَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلیًّ البَاقِرِ علیهما السلام، أنَّه قَال:

1. کَانَ فِی الْاَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللّهِ، وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا،
2. فَدُونَکُمُ الْاخَرَ فَتَمَسَّکُوا بِهِ: أَمَّا الْاَمَانُ الَّذِی رُفِعَ فَهُوَ رَسولُ اللّهِ (صلی الله علیه و آله).
3. وَ أَمَّا الْاَمَانُ البَاقِی فَالإِسْتِغْفَارُ. قَالَ اللّهُ تَعَالَى: «وَ مَا کَانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ مَا کَانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ».

قالَ الرَّضیُّ: وَهَذا مِنْ مَحاسِنِ الإِستِخْراجِ وَلَطائِفِ الإِسْتِنْبَاطِ.

متن فارسی

ابوجعفر محمد بن على الباقر (علیهما السلام) از آن حضرت نقل کرده است که فرمود:

1. «در زمین دو امان (دو وسیله نجات) از عذاب الهى بود که یکى از آن ها برداشته شد،
2. دومى را دریابید و به آن چنگ زنید؛ اما امانى که برداشته شد وجود رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) بود (که خداوند به برکت وجود او هرگز عذابى بر این امت نازل نکرد، ولى او از میان ما رفت)
3. وامانى که باقى مانده «استغفار» است، همان گونه که خداوند متعال مى فرماید: «تا تو در میان آن ها هستى خداوند آنان را عذاب نمى کند و تا آنان نیز از گناهان خود استغفار مى کنند، خداوند عذابشان نخواهد کرد».

به گفته مرحوم سیّد رضى: «این استنباط امام یک نمونه از بهترین استفاده ها و لطیف ترین استنباط ها از آیات قرآن کریم است».