متن عربی

279- وَ قَالَ (عليه السلام): النَّاسُ فِي الدُّنْيا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيا لِلدُّنْيا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْياهُ عَنْ آخِرَتِهِ يخْشَى عَلَى مَنْ يخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ يأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيا بِغَيرِ عَمَلٍ فَأَحْرَزَ الْحَظَّينِ مَعاً وَ مَلَک الدَّارَينِ جَمِيعاً فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيمْنَعُهُ.

متن فارسی

اميرالمومنين (عليه السلام) فرمود: مردم در دنيا، از جهت کارى که انجام مى دهند، دو دسته هستند، يک دسته براى دنيا عمل مى کنند که به تحقيق، دنياى ايشان آنها را از انديشه کردن درباره آخرتشان باز داشته است.

 از تنگدست شدن بازماندگانشان بيم دارند و ايمنى آنها را بر خسران خود (در آخرت) ترجيح مى دهند، (يا براى اينکه آنها فقير نگردند، خود با دارا بودن مال، در فقر زيست مى نمايند) و بنابراين عمر خود را در سود رساندن به ديگرى فانى، مى کنند.
 دسته ديگر، در دنيا براى آنچه بعد از دنيا است (يعنى آخرت) به عمل مى پردازند، پس هر چه از دنيا نصيب آنان است بى آنکه عملى انجام دهند به ايشان مى رسد،  پس چنين کسانى هر دو بهره دنيا و آخرت را به دست آورده و هر دو توشه را با هم، مالک شده،  و چنان گرديده است که نزد خدا، منزلت و مقام يافته اند و حاجتى نيست که درخواست روا شدن آن را از خدا بخواهند و خدا آن را از ايشان منع کند.