شايسته نيست به سخنى كه از دهان كسى خارج شد، گمان بد ببرى ، چرا كه براى آن برداشت نيكويى مى توان داشت.
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( عبدالمحمد آیتی)  >  در سحرگاه روزی که ضربتش زدند، فرمود ( خطبه شماره 69 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

(69) (و قال ( عليه السلام  ) في سحرة اليوم الذي ضرب فيه

  1. مَلَكَتْنِي عَيْنِي وَ أَنَا جَالِسٌ
  2. فَسَنَحَ لِي رَسُولُ اللَّهِ ( صلى الله عليه وآله و سلم )
  3. فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا ذَا لَقِيتُ مِنْ أُمَّتِكَ مِنَ الْأَوَدِ وَ اللَّدَدِ
  4. فَقَالَ ادْعُ عَلَيْهِمْ
  5. فَقُلْتُ أَبْدَلَنِي اللَّهُ بِهِمْ خَيْراً مِنْهُمْ
  6. وَ أَبْدَلَهُمْ بِي شَرّاً لَهُمْ مِنِّي
  7. يعني بالأود الاعوجاج
  8. و باللدد الخصام و هذا من أفصح الكلام

متن فارسی

آن حضرت فرمود: در سحرگاه روزى كه ضربتش زدند

  1. همچنان كه نشسته بودم به خواب رفتم.
  2. رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، بر من گذر كرد.
  3. گفتم: يا رسول الله از امّت تو چه ناراستيها و كينه توزيها ديده ام.
  4. گفت: نفرينشان كن.
  5. گفتم: خداوند به جاى آنها به من بهتر از ايشان را دهد
  6. و به جاى من بدترين كسان را بر ايشان گمارد.
  7. من مى گويم: «اود» به معنى كژى است
  8. و «لدد» به معنى خصومت و كينه توزى و، اين از فصيحترين عبارات است.
قبلی بعدی