متن عربی

52. و من كتاب له (علیه السلام)  إلى أمراء البلاد في معنى الصلاة

1. أَمَّا بَعْدُ فَصَلُّوا بِالنَّاسِ الظُّهْرَ حَتَّى تَفِي‏ءَ الشَّمْسُ [مِثْلَ‏] مِنْ مَرْبِضِ الْعَنْزِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعَصْرَ وَ الشَّمْسُ بَيْضَاءُ حَيَّةٌ فِي عُضْوٍ مِنَ النَّهَارِ حِينَ يُسَارُ فِيهَا فَرْسَخَانِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْمَغْرِبَ حِينَ يُفْطِرُ الصَّائِمُ وَ يَدْفَعُ الْحَاجُّ إِلَى مِنًى وَ صَلُّوا بِهِمُ الْعِشَاءَ حِينَ يَتَوَارَى الشَّفَقُ إِلَى ثُلُثِ اللَّيْلِ وَ صَلُّوا بِهِمُ الْغَدَاةَ وَ الرَّجُلُ يَعْرِفُ وَجْهَ صَاحِبِهِ.
2. وَ صَلُّوا بِهِمْ صَلَاةَ أَضْعَفِهِمْ وَ لَا تَكُونُوا فَتَّانِينَ‏.

متن فارسی

52- از یک نامه ی  آن حضرت به استانداران درباره ی  اوقات نماز

1. اما بعد، نماز ظهر را با مردم هنگامی گزارید که خورشید به اندازه ی  خوابگاه یک بز به سوی مغرب میل کرده و سایه انداخته باشد. و نماز عصر را هنگامی که آفتاب سفید و تابنده باشد در قسمتی از روز که در آن (تا هنگام غروب) دو فرسخ راه توان پیمود. و نماز مغرب را هنگامی که روزه دار افطار می کند و حاجی (از عرفات) روانه ی  بنی می گردد. و نماز عشا را از زمانی که سرخی مغرب پنهان می شود  تا هنگامی که ثلثی از شب بگذرد. و نماز صبح را هنگامی که هر کس صورت دیگری را (در روشنایی صبح) تواند شناخت.
2. و نماز را در حد توان ناتوان ترین آنها به جای آرید، و با طول دادن آن سبب بیزاری آنان از نماز جماعت نشوید.