متن عربی

19.و من کتاب له (علیه السلام) إلی بعض عماله :
أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ دَهَاقِينَ أَهْلِ بَلَدِک شَکوْا مِنْک غِلْظَةً وَ قَسْوَةً وَ احْتِقَاراً وَ جَفْوَةً وَ نَظَرْتُ فَلَمْ أَرَهُمْ أَهْلًا لِأَنْ يُدْنَوْا لِشِرْکهِمْ وَ لَا أَنْ يُقْصَوْا وَ يُجْفَوْا لِعَهْدِهِمْ فَالْبَسْ لَهُمْ جِلْبَاباً مِنَ اللِّينِ تَشُوبُهُ بِطَرَفٍ مِنَ الشِّدَّةِ وَ دَاوِلْ لَهُمْ بَيْنَ الْقَسْوَةِ وَ الرَّأْفَةِ وَ امْزُجْ لَهُمْ بَيْنَ التَّقْرِيبِ وَ الْإِدْنَاءِ وَ الْإِبْعَادِ وَ الْإِقْصَاءِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ .
 

متن فارسی

نامه ای است از اميرالمومنين (علیه السلام)، به يکی از عمال و کارگزاران خود:

اما، پس از ستايش خدا و درود بر پيامبر (صلی الله عليه و آله ) پس همانا بزرگان و مالکان زمينهای زراعی و باغها و مزارع شهری که تو کارگزار آن هستی ، از خشونت و سنگدلی تو و اين که ايشان را حقير می شماری و به آنان ستم روا می داری، شکايت کرده اند.
 من در اين باره انديشيدم و در نتيجه، آنها را نه شايسته اين ديدم که چون مشرک هستند، به تو نزديک شوند و نه اين که چون با مسلمانان عهد و پيمان دارند (و جزيه می پردازند) از تو دور گردند، و درشتی ببينند پس جامه ای از ملايمت که با نوعی سختی و خشونت آميخته باشد ، در برابر ايشان در بر کن و شعار خود قرار ده (چنان باش که ملايمت، همراه با شدت و خشونت باشد) و تندخويی و مهربانی را به نوبت با آنها به کار ببر (گاهی با خشونت و گاهی با مهربانی با آنها برخورد نما) و در رفتار با ايشان، به خود نزديک ساختن و بسيار نزديک ساختن و دور کردن و بسيار دور کردن را، بياميز.
 ان شاءالله.