نامه ای از آن حضرت (علیه السلام) به فرماندهان لشکرها
از بنده خدا علی، امير المؤمنين به نگهبانان مرزها.
اما بعد. شايسته است که والی اگر مالی به دستش افتاد يا به نعمتی مخصوص گرديد، نسبت به افراد رعيتش دگرگون نشود. بلکه نعمتی که خدا به او ارزانی می دارد، سبب فزونی نزديکی او به بندگان و توجه و مهربانيش به برادرانش گردد.
بدانيد، حقی که شما بر عهده من داريد، اين است که چيزی را از شما مخفی ندارم، جز اسرار جنگ را و کاری را بی مشورت شما نکنم، جز اجرای حکم خدا را. و حقی را که از آن شماست از موعد خود به تأخير نيفکنم و تا به انجامش نرسانم از پای ننشينم و حق شما را به تساوی دهم.
چون چنين کردم، بر خداست که نعمت خود بر شما عنايت کند
و بر شماست که از من فرمان ببريد و اگر شما را فرا خواندم درنگ روا نداريد و در انجام دادن کاری، که صلاح شما را در آن می دانم، قصور مورزيد و در راه حق خود را به سختيها افکنيد.
اگر در آنچه می گويم خلاف روا داريد، هيچکس در نزد من، خوارتر و بی ارج تر از آنکه سر بر تافته و به راه کج رفته است، نخواهد بود. من او را سخت عقوبت خواهم کرد و او را از عقوبت من رهايی نيست.
پس اين فرمان را از هر که بر شما امير است بپذيريد و در آنچه خداوند کارهايتان را بدان به صلاح می آورد، از ايشان فرمان بريد. والسلام.
