اى مردم، بايد خدا شما را به هنگام نعمت همانند هنگامه كيفر ، ترسان بنگرد ، زيرا كسى كه رفاه و گشايش را زمينة گرفتار شدن خويش نداند ، پس خود را از حوادث ترسناك ايمن مى پندارد و آن كس كه تنگدستى را آزمايش الهى نداند پاداشى را كه اميدى به آن بود از دست خواهد
مرکز جهانی اطلاع رسانی آل البیت

خانه  >   ترجمه ( علی اصغر فقیهی)  >  به سهل بن حنيف انصاري ( نامه شماره 70 )

خطبـه ها
نامـــه ها
حکمت ها
غرائب الکلم
برای دسترسی سریع به حکمت مورد نظر، شماره حکمت را وارد کنید

متن عربی

70.و من کتاب له (علیه السلام) إلی سهل بن حنيف الأنصاري و هو عامله علی المدينة في معنی قوم من أهلها لحقوا بمعاوية :
أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ بَلَغَنِي أَنَّ رِجَالًا مِمَّنْ قِبَلَک يَتَسَلَّلُونَ إِلَی مُعَاوِيَةَ فَلَا تَأْسَفْ عَلَی مَا يَفُوتُک مِنْ عَدَدِهِمْ وَ يَذْهَبُ عَنْک مِنْ مَدَدِهِمْ فَکفَی لَهُمْ غَيّاً وَ لَک مِنْهُمْ شَافِياً فِرَارُهُمْ مِنَ الْهُدَی وَ الْحَقِّ وَ إِيضَاعُهُمْ إِلَی الْعَمَی وَ الْجَهْلِ فَإِنَّمَا هُمْ أَهْلُ دُنْيَا مُقْبِلُونَ عَلَيْهَا وَ مُهْطِعُونَ إِلَيْهَا وَ قَدْ عَرَفُوا الْعَدْلَ وَ رَأَوْهُ وَ سَمِعُوهُ وَ وَعَوْهُ وَ عَلِمُوا أَنَّ النَّاسَ عِنْدَنَا فِي الْحَقِّ أُسْوَةٌ فَهَرَبُوا إِلَی الْأَثَرَةِ فَبُعْداً لَهُمْ وَ سُحْقاً إِنَّهُمْ وَ اللَّهِ لَمْ يَنْفِرُوا مِنْ جَوْرٍ وَ لَمْ يَلْحَقُوا بِعَدْلٍ وَ إِنَّا لَنَطْمَعُ فِي هَذَا الْأَمْرِ أَنْ يُذَلِّلَ اللَّهُ لَنَا صَعْبَهُ وَ يُسَهِّلَ لَنَا حَزْنَهُ إِنْ شَاءَ اللَّهُ وَ السَّلَامُ .
قال الرضي : و المنذر بن الجارود هذا هو الذي قال فيه أمير المؤمنين (علیه السلام) : إنه لنظار في عطفيه مختال في برديه تفال في شراکيه .


متن فارسی

نامه ای است از اميرالمومنين (علیه السلام)به سهل بن حنيف انصاری که عامل و کارگزار آن حضرت در مدينه بود.اين نامه درباره گروهی از مردم مدينه است که به معاويه پيوسته بودند:

اما بعد از حمد خدا و درود بر پيامبر (صلی الله عليه و آله ) پس به تحقيق به من خبر رسيده است که مردانی از جمله کسانی که نزد تو هستند، يک يک و در نهان به طرف معاويه، می گريزند، پس تو، بر آنچه از تعداد آنها که از دست می دهی و بر هر چه از ياری ايشان که از دست تو می رود اندوهناک مباش، برای گمراهی آنها و برای رها شدن تو از شر ايشان همين بس است که آنها از هدايت و راه حق گريختند و به سوی نابينايی و نادانی شتافتند، جز اين نيست که ايشان اهل دنيا هستند که به آن رو می کنند و به طرف آن، می شتابند، به راستی، آنها عدل را شناختند و آن را ديدند و شنيدند و در خود نگاه داشتند و دانستند که همه مردم در برابر آن در رسيدن به حق مساوی هستند، اما (چون به عدل و حق راضی نبودند) به سوی کسی گريختند که عدل را زير پا نهاده و خود را بر ديگران بر می گزيند و بهره وافری از حق ديگران را به خود اختصاص می دهد، پس چنين کسانی از رحمت خدا دور بمانند و از لطف او بی نصيب باشند.
 همانا ايشان در اثر ستمی به جايی ديگر کوچ نکردند و به مرکز عدلی نپيوستند و به راستی ما درباره اين امر (ظ يعنی خلافت) هر آينه رغبت می ورزيم و اميد داريم که خداوند دشواريهای آن را آسان گرداند و زبريهای آن را، نرم و هموار سازد.
 ان شاءالله والسلام.

 

قبلی بعدی