متن عربی
(35) (و من خطبة له ( عليه السلام ) (بعد التحكيم)
- الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ إِنْ أَتَى الدَّهْرُ بِالْخَطْبِ الْفَادِحِ وَ الْحَدَثِ الْجَلِيلِ
- وَ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِيكَ لَهُ لَيْسَ مَعَهُ إِلَهٌ غَيْرُهُ
- وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ ( صلى الله عليه وآله و سلم )
- أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَعْصِيَةَ النَّاصِحِ الشَّفِيقِ الْعَالِمِ الْمُجَرِّبِ تُورِثُ الْحَيْرَةَ وَ تُعْقِبُ النَّدَامَةَ
- وَ قَدْ كُنْتُ أَمَرْتُكُمْ فِي هَذِهِ الْحُكُومَةِ أَمْرِي
- وَ نَخَلْتُ لَكُمْ مَخْزُونَ رَأْيِي
- لَوْ كَانَ يُطَاعُ لِقَصِيرٍ أَمْرٌ
- فَأَبَيْتُمْ عَلَيَّ إِبَاءَ الْمُخَالِفِينَ الْجُفَاةِ
- وَ الْمُنَابِذِينَ الْعُصَاةِ
- حَتَّى ارْتَابَ النَّاصِحُ بِنُصْحِهِ
- وَ ضَنَّ الزَّنْدُ بِقَدْحِهِ
- فَكُنْتُ أَنَا وَ إِيَّاكُمْ
- كَمَا قَالَ أَخُو هَوَازِنَ
- أَمَرْتُكُمْ أَمْرِي بِمُنْعَرِجِ اللِّوَى فَلَمْ تَسْتَبِينُوا النُّصْحَ إِلَّا ضُحَى الْغَدِ
متن فارسی
خطبه اى از آن حضرت (علیه السلام) بعد از حكميّت
- حمد براى خداوند است، در هر حال، و در اين زمان، كه روزگار اين فاجعه دشوار و حادثه بزرگ را پيش آورده است.
- و شهادت مى دهم كه معبودى جز الله نيست و هيچ خدايى غير از او و با او نباشد.
- و شهادت مى دهم كه محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) بنده او و پيامبر اوست.
- اما بعد. بدانيد كه نافرمانى نيكخواه مهربان و داناى تجربت آموخته، موجب حسرت است و پشيمانى در پى دارد.
- من در اين حكميت، رأى و نظر خود را با شما در ميان نهادم
- و خلاصه آنچه را كه در خزانه رأى داشتم، برايتان آشكار كردم
- «اى كاش از رأى قصير پيروى مى كردند».
- ولى شما به خلاف من برخاستيد، چونان مخالفان
- جفاپيشه و پيمان شكنان نافرمان.
- تا آنجا كه اندرز دهنده نيكخواه در كار خود به ترديد افتاد
- و آتش زنه در افروختن آتش بخل ورزيد.
- ما و شما مصداق شعر آن شاعر هوازن هستيم،
- كه مى گفت:
- امرتكم امري بمنعرج اللّوى و لم تستبينوا النّصح إلّا ضحى الغد«من در منعرج اللّوى رأى
