به خدا سوگند! آن ها (بنى امیّه) همچنان به حکومت خود ادامه مى دهند، تا آن جا که حرامى را باقى نمى گذارند، مگر آن که حلال بشمارند
و پیمانى (از پیمان هاى الهى و مردمى) نمى ماند مگر این که آن را مى شکنند.
خانه و خیمه اى باقى نمى ماند، مگر این که ظلم و ستمشان در آن راه مى یابد،
و فساد و سوء تدبیرشان مردم را از خانه هاى خویش فرارى مى دهد. کار حکومت آن ها بدان جا مى رسد که مردم دو گروه مى شوند و هر دو گروه گریان اند:
گروهى براى دینشان، و گروهى براى دنیایشان!
کار به قدرى سخت مى شود که شما همچون برده اى خواهید بود که به یارى ارباب (ظالم و ستمگرش) برمى خیزد؛
در حضور او ناگزیر از اطاعت است و در غیاب از او بدگویى مى کند.
این حکومت ظالم و بیدادگر تا آن جا پیش مى رود
که هر کس به خدا امیدوارتر (و نزدیک تر) است،بیش از همه رنج و مصیبت مى بیند.
(در آن حکومت خودکامه) اگر خداوند براى شما عافیت و سلامت پیش آورد (و از این امواج خطرناک در امان بودید، این نعمت الهى را) بپذیرید، (و خدا را شکر گویید!)
و اگر (طوفان حوادث شما را گرفت و) به رنج و ناراحتى گرفتار شدید، شکیبا باشید،